Այն, ինչի մասին պատմելու եմ, երբևէ չեմ խոսել, և առաջին անգամ եմ պատմելու այն, ինչի մասին լռել եմ մինչ այսօր։
Հիմա, երբ բավականին ժամանակ եմ անցկացնում բանտում, ունեմ հնարավորություն հիշելու և շարադրելու իմ մտքերն ու հիշողությունները...
Կարդում եմ նորությունները և ուղղակի ապշում եմ Հայաստանում ընթացող իշխանամետ քարոզչության լկտիությունից։
Կա զգացողություն, որ նրանք իսկապես համոզված են, թե Հայաստանի բնակչությունը, այսինքն՝ մենք բոլորս առանց բացառության, իդիոտներ ենք...
Վստահ եմ` միջին վիճակագրական հայաստանցու նյարդերին ավելի շատ ազդում են ոչ թե Փաշինյան Նիկոլն & Co-ին կամ Նավասարդ Կճոյանն, այլ նրանք, ում հետ հայաստանցին անկախ իր կամքից ստիպված է անմիջականորեն շփվել...
Զվարճալի գործ է այս իշխանության գլխավոր պրոպագանդիստների` լրատվամիջոցների ու խմբագիրների դեմ արած գրառումները կարդալը: Աշխարհի ամենախայտառակ ձախողված իշխանությունը, որն իր բոլոր խոստումները դրժել է, հայապատկան հողերի մեկ երրորդը կորցրել, բնակչության քանակը հիմնովին նվազեցրել, իսկ պետական պարտքը` հիմնովին ավելացրել...խոսում է լրատվամիջոցների «խայտառակվելուց», «ընկնելուց»... մարդ չգիտի` լա, թե խնդա...
Դեռ կասկածող կա՞, որ Հայաստանը վերածվել է ավտորիտար կառավարվող երկրի։
Միայն ավտորիտարիզմի դեպքում է հնարավոր իշխող կուսակցության լրատվամիջոցի պատվերով միանգամից «գաղտնազերծվի» հույժ գաղտնի փաստաթուղթ առանց պատշաճ ընթացակարգի ու կոնկրետ քաղաքական իշխանության հակառակորդի դեմ...
Երբ անցյալ դարի 80-ականների երկրորդ կեսին ինքնամոռաց կերպով Վիտալի Կորոտիչի Огонёк-ն էինք կարդում, որը վարպետորեն տանում էր դեպի երկրի կոլապս, մեզ թվում էր, թե վերջապես լսում ենք ճշմարտության ձայնը, որը մեզ տանելու է դեպի երազային բարեկեցիկ կյանք...
Քանի որ թեման ակտուալ է, ներկայացնեմ մի քանի պատմական փաստ։ Նախորդ գրառումս բացելով նշեմ, որ տարածաշրջան ԱՄՆ նախագահներից այցելել է միայն Ջորջ Բուշ կրտսերը՝ Վրաստան։ Իսկ ԱՄՆ փոխնախագահներից տարածաշրջան այցելել է միայն Մայք Փենսը՝ Դոնալդ Թրամփի առաջին նախագահության շրջանում՝ էլի Վրաստան...