Ամարասի զանգերը

Եղանակներն անցնում են խառնակ՝

մի այլ աշխարհի խորթ օրենքներով,

այլ ժամանակի խրթին կարգով են

իրար ներհյուսվում մեղք ու տառապանք.-

իմ սրտի մեջ են հիմա կանաչում

թթենիները կորած այն երկրի,

իմ հոգու մարմար աշտարակին է

ղողանջում անքուն զանգն Ամարասի:-

Որքան հեռացանք հնչուն տեղերից,

այնքան համրացավ մեր լեզուն կայտառ,-

Քույր, մենք իրար էլ չենք շշնջում

մոգական խոսքեր ծիածանաբառ,

միմյանց ինքնասույզ լքում ենք հիմա՝

հանց մոլորակներ ուղեծրախախտ,

այս բախտով մեկտեղ հեռանում ենք արդ

մայր արեւի պես մայր մտնող երկրից:-

Քեզ նոր երազներ էլ չեմ ընծայի,

չեմ փնտրի հոգիդ՝ մեղմ ու դողդոջուն,

նա, որ անվրեպ ինձ ետ էր բերում

անկումներից ու մենահանդեսից.-

ասես խլության տարեգիր եմ լալ,

խմբավար՝ ծեծված դղիրդներով սին,

բայց լիահնչուն լսում եմ դարձյալ

քնած զանգերը սեգ Ամարասի:

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ