Ընդհանրապես աղանդը հոգևոր հյուծախտ է և աղվեսադրոշմ այն ընդունողի ճակատին, լինի դա անհատ քաղաքացի, թե հոգևորական, ազգ, թե Եկեղեցի:
«Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, ով որ ընդունի նրան, ում Ես կուղարկեմ, Ինձ է ընդունում, և ով Ինձ է ընդունում, ընդունում է Նրան, ով Ինձ ուղարկեց» (Հովհ.13;20)։
«Հարություն առա՞վ Քրիստոս, թե՞ ոչ: Սա հիմնավոր հարց է, թե՛ կրոնական, թե՛ փիլիսոփայական, և թե՛ մարդկային հայացքներին վերաբերող ամբողջ գիտության, քանի որ հարություն առնել կարող էր միայն Աստված»:
«Ես եկել եմ իմ մանկությունից այնպես, ինչպես մի որևէ երկրից են գալիս:
«Չէ՞ որ բոլոր մեծահասակներն էլ մի ժամանակ մանուկ են եղել, պարզապես նրանցից քչերն են այդ մասին հիշում»:
Այսօր մարդիկ գաղափարների պակաս չեն զգում, գաղափարներ, որ լվանում են ու մաքրում ուղեղը ողջախոհությունից և օծում այն ապուշության յուղով:
Ամբողջ աշխարհը մխրճված է աներևակայելի սատանայական ու սատանայապաշտական կախարդության մեջ (կյանքի տարբեր ոլորտներում լայնորեն կիրառվում է ոչ միայն մարդու մասին իմֆորմացիա, այլ հենց մարդու գենետիկ նյութը, հատկապես` մարդասպան աշխարհից անպակաս աբորտների զոհ դժբախտ էմբրիոնների):
Եկեղեցու սուրբ հայրերը հոգու տարբեր հիվանդությունները բնորոշում են կիրք հասկացությամբ: Կրքերը կարելի է տեսակավորել: Մարդն իր մեջ միավորում է հոգևորն ու մարմնավորը: Ինչին համապատասխան` կրքերն էլ լինում են հոգևոր ու մարմնավոր:
Անցնող տարիները մերն են դառնում ու մեզ են մնում այնքանով, որքանով կարողանում ենք նրանցից կորզել կարևորն ու թանկը, անգինն ու անգնահատելին` մարդկայինը, կորզել ո՛չ թե պարզապես մեր ձեռքում ունենալու, այլ ժամանակի խողովակով ապագան սնուցելու և պարարտացնելու համար մարդկայնությամբ` աստվածապատկեր ու աստվածազարմ:
Հեշտությամբ կարելի է նկատել, որ հնդկա-պակիստանյան հակամարտության սրումը հայկական տեղեկատվական դաշտում ոչ միայն բավարար արձագանք չի գտնում, և մի տեսակ տեղեկատվական վակուում է ստեղծվել, այլև հայ-հնդկական հարաբերությունների ռազմավարական բնույթին համահունչ չէ...