Խորհրդային Միության փլուզմանը զուգընթաց, հետխորհրդային երկրներում իրենց «տեսակի ու նախասիրությունների» մասին բարձրաձայնեցին մի շարք տարօրինակ խմբեր: Անցած երեք տասնամյակների ընթացքում դրանցից միայն երկուսին հաջողվեց լիովին արմատավորվել մեր երկրում՝ աղանդավորներին ու սեռախեղներին: Հենց վերջիններիս մասին էլ ցանկանում եմ խոսել:
Վերջերս Հայաստանի հայրենասեր հասարակությունն իրապես ուրախացավ։ «Ազգային համաձայնություն» ընդդիմադիր կուսակցության նախագահ Արամ Հարությունյանն ապրիլի 3-ին մամուլի ասուլիս հրավիրեց ՀՀ գլխավոր դատախազության շենքի դիմաց։
ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի (ՄԽ) համանախագահների երկիմաստ հայտարարությունից հետո կայացավ Հայաստանի և Արցախի անվտանգության խորհուրդների համատեղ նիստը։ Ընդ որում՝ Ստեփանակերտում. հավանաբար դա վարչապետ Փաշինյանի նախաձեռնությունն էր՝ համաձայնեցված Արցախի ղեկավարության հետ։
Վերջերս «Ամերիկայի ձայնի» հետ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի (ՄԽ) նախկին համանախագահ Ռիչարդ Հոգլանդի (ԱՄՆ) հարցազրույցը վերահաղորդվեց որոշ ռուսական և այսրկովկասյան ԶԼՄ-ներում, այդ թվում` հայկական։
Բնությունը շռայլ էր եղել քո հանդեպ՝ ներդաշնակորեն շաղախելով մարմնավոր անցողիկն ու մնայուն հոգեղենը, ասպետ տղամարդուն և մարդ արվեստագետին: Բնությունը՝ նախանձելիորեն շռայլ, դու՝ շռայլորեն անփույթ քեզ տրված բացառիկ շնորհի հանդեպ:
Լույսը վաղուց էր բացվել: Բենոն անշտապ մոտեցավ պատի տակի չեչոտ քարին, նստեց, մի երկու հերթապահ նյարդային շարժում անելով հարմարվեց, թեև քարը վաղուց հարմարվել ու հաշտվել էր անհանգիստ նստողի հետ:
Հեշտությամբ կարելի է նկատել, որ հնդկա-պակիստանյան հակամարտության սրումը հայկական տեղեկատվական դաշտում ոչ միայն բավարար արձագանք չի գտնում, և մի տեսակ տեղեկատվական վակուում է ստեղծվել, այլև հայ-հնդկական հարաբերությունների ռազմավարական բնույթին համահունչ չէ...