Լրագրողական համերաշխությունն ու նիկոլը

Շատերը կվկայեն, որ հետխորհրդային տարիներին մեր հասարակության կյանքին անդրադարձող մամուլի էջերում հազվադեպ կամ գրեթե երբեք չեք հանդիպել վերլուծությունների ու անաչառ մեկնաբանությունների, որոնցում քննարկման թիրախ հանդիսանար որևէ լրատվական մարմնի ներկայացուցիչ հանդիսացող որևէ լրագրող։

Այդ ասպարեզում գոյություն ունի արդեն վաղուց գործող մի ոչ պաշտոնական պայմանավորվածություն, ներքին համաձայնություն՝ նման գործունեությունը մերժելու և բացառելու համար։

Լրագրողը մի այլ լրագրողի գործունեությանը չի անդրադառնում և չի քննադատում։

Պատկերացնու՞մ եք՝ ինչպիսի իրավիճակ կլիներ, եթե ասենք լինեին նմանատիպ համաձայնություններ այլ ոլորտների ներկայացուցիչների միջև՝ փոխադարձ հանդուրժողականություն պահպանելու, ապահովելու նպատակով՝ գիտնականը ընդդիմախոս չլիներ մեկ այլ գիտնականի, քաղաքագետը չքննադատեր այլ քաղաքագետի, բժիշկը անվերապահ ու լուռ համաձայնությամբ ընդուներ այլ բժշկի բուժման ցանկացած մեթոդ, դատավորը չքններ մեկ այլ դատավորի վճիռ, մի խոսքով այսպես՝ ամենուրեք։

Իսկ ոչ պաշտոնական չորրորդ իշխանություն համարվող լրագրողական ասպարեում դա վաղուց գոյություն ունի։ Եթե մի լրագրող ինչ-որ մի պատվեր է կատարում և ներկայացնում է խորությամբ չուսումնասիրված, չհիմնավորված տեղեկություն, ապա միևնույն է նրա գործընկերները՝ թեկուզ և ընդդիմադիր այլ լրատվական օրգաններում էլ ընդգրկված լինեն, միևնույն է չեն դատափետի նրան այդպիսի գործելաոճի համար, միշտ էլ կգտնվեն խուսանավելու զանազան եղանակներ։ Արդյունքում չունեցանք իրական ազատ մամուլ։

Այսպիսի գործելակերպի, բնածին հակվածության և բազմաթիվ կոմպլեքսների գումարային արդյունքում ձևավորվեց նիկոլի` ներկայիս մարմնավորված չարիքի կերպարը, երբ նա դեռ պատանի հասակում խրվելով այդ ասպարեզի մեջ, ամեն տեսակ պրովոկատորական քայլերի գնալով ու իր ոլորտում գործող և իր ոճին տեղյակ այլ լրագրողների քննադատությանն ու հանդիմանությանը չհանդիպելով՝ իր քաղաքական կարիերան է իրականացրել՝ որպես հիմնական գործիքներ կիրառելով դեմագոգիան, ստախոսությունը, պառակտիչ ու քայքայիչ գործունեությունը, աղմկարարությունը, խարդավանքը, շողոքորթությունը, հաճկատարությունը, պատվազանցությունը, քծնանքը, և այս ցանկը դեռ երկար կարելի է շարունակել։ Իր համար որպես կարգախոս ընդունելով ժողովրդական խոսքը՝ «ում սայլը նստեմ, նրա հորովելը կերգեմ» և ապա սայլից սայլ թռչելով, տերեր փոխելով ու պատվերներ կատարելով, լրագրողությունը լրագողություն հասկանալով, հասավ իր համար բաղձալի աթոռին ու այսօր ունենք այնպիսի քաղաքական ղեկավարություն, որը զարմանք է առաջացնում ամեն մի սթափ մտածող մարդու մոտ, թե որտեղի՞ց ի հայտ եկան նմանատիպ բազմաթիվ քաղաքական ու հանրային մերօրյա գործիչները։

Ի վերջո, ոչ միայն նախկին իշխանությունները` հանձինս տեր-Պետրոսյանի, Քոչարյանի ու Սերժի այլև լրագրողական հանդուրժողությունն ու համերաշխությունը ծնեցին և աճեցրին նիկոլ փաշինյան չար երևույթին, որն էլ այսօր արդեն ինքն է ձևավորում իր նման ու իրեն համապատասխան միջավայր և իրեն հանդուրժող հասարակության որոշակի շերտ՝ բաղկացած սոցիալական տարբեր խավերի ներկայացուցիչներից։ Անվերապահ հանդուրժողականությունը չի կարող աղերս ունենալ մարդասիրության հետ ընդհանրապես և ոչ մի դրական արդյունքի չի՛ կարող հանգեցնել և ոչ մի դեպքում չի՛ կարող համարվել կամ ընդունվել որպես քրիստոնեական մոտեցում։

Մի՞թե ՀԻՍՈՒՍ ՔՐԻՍՏՈՍԸ մարդկության հանդեպ ունեցած ԻՐ ԱՍՏՎԱԾԱՅԻՆ սիրով հանդերձ, որի համար ՆԱ խաչվեց, հանդուրժում էր անարդարությունը, ամբարշտությունը, կեղծավորությունը, փարիսեցիությունը, մի՞թե չվանը ԻՐ ձեռքն առնելով, երբ տաճարը մաքրում էր ամեն ապականությունից, դա իրականացնում էր սիրո մեղմ ու հեզաբարո խոսքերով՝ առանց զայրույթի ու հանդիմանանքի։ Իհարկե ո՛չ և սակայն այսօր իրենց քրիստոնեա հորջորջող որոշ կեղծ քարոզիչներ, հայտարարելով որ ԱՍՏՎԱԾ միայն ՍԷՐ է, փորձում են մարդկանց մտածողության մեջ ներարկել, թե հարկավոր է ամեն ինչի վերաբերել միայն հանդուրժողությամբ ու սիրով և սրա արդյունքում էլ ցանկացած այլասերություն իրավունք է ունենում գոյություն ունենալու։ Իրական քրիստոնեականը միանշանակ մերժում է նման վարքը մեր կյանքում։

Աշոտ ՀՈՒՆԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ