Մի ամբողջ ժողովուրդ, իր տիտղոսային և ոչ տիտղոսային քաղաքական ուժերով, հանրային գործիչներով և, ցավալիորեն, նաև հոգևոր առաջնորդներով հանդերձ, հայտնվել է մի տարօրինակ ու խոցելի վիճակում՝ համազգային սպասման անորոշ կեցվածքի մեջ...
Իշխանությունը ստեղծել է այնպիսի պայմաններ, որոնք ոչ միայն չեն ապահովում, այլ կոպտորեն ոտնահարում են Հայաստանում Արցախից բռնի տեղանահված մեր հայրենակիցների արժանապատիվ կյանքն ու իրավունքները...
Ժողովրդին հայրենասիրության պակաս ունենալու մեջ մեղադրելը ամենահեշտ զբաղմունքն է։ Չկա ժողովուրդ, որին կարելի չլինի այդ պիտակը կպցնել, ու բոլոր դեպքերում, մի փոքր ավել, մի փոքր պակաս, դրանում կլինի ճշմարտության հատիկ...
7/24 սկզբունքով մեր ժողովրդին ներկայացվում են ամենատարբեր աղետալի իրավիճակների սցենարներ։ Մեկն ասում է՝ Սյունիքն արդեն հանձնված է, մյուսն ասում է՝ 300.000 ադրբեջանցիներ շուտով կգան այստեղ, երրորդը աղաղակում է, թե քանդելու են մեր եկեղեցիները...
Երբ արտաքին ուժերը ցանկանում են տկարացնել երկիրդ, նրանք սկսում են ներսից։
Քայքայում են հավատը, խաթարում վստահությունը, սերմանում կասկած ու ատելություն...
Ամենամեծ վտանգը, որից պետք է վախենալ, հանրային տրամադրությունների սրընթաց ռադիկալիզացիան է։ Անկախ Հայաստանի բոլոր ժամանակներում այս կամ այն ուժգնությամբ եղել են սրացման փուլեր, ու դա միշտ ավարտվել է ողբերգությամբ...
Քանի օր է շատ ընկերներ ու նույնիսկ անծանոթ մարդիկ ինձ Հայր Ասողիկի այս կամ այն գրառման հղումներն են ուղարկում՝ շատերը խնդրելով կարծիք ասեմ, շատերը զարմացած, շատերն էլ՝ պարզապես վրդովված...
Ադրբեջանը Նախիջևանին կապող ճանապարհի կարգավիճակի և գործելու պայմանների հարցում ներքաղաքական քննարկումների հռետորաբանությունը բավականին կուսակցականացված է և օբյեկտիվության պակաս ունի: Ի սկզբանե նշեմ, որ իդեալական և շահավետ տարբերակը Հայաստանի համար կլներ այն, որ այդ ճանապարհը գործեր որպես սովորական կապուղի...