Մի քանի տարի է՝ մարդկանց գաղափարապես նախապատրաստում էին քաղաքական աշխարհի անմարդկային աշխարհընկալմանը, և դա մատուցում էին որպես քաղաքական օրինաչափություն, նաև հաղթանակ-փոխվում է աշխարհակարգը, ստեղծվում է բազմաբևեռ աշխարհ, որի հիմնական գաղափարախոսությունը ուժի իրավունքն է:

ՈՒկրաինացիներին ներշնչել էին, որ կա ազատ աշխարհ ու կա ավտորիտար աշխարհ, ու իրենք պատերազմում են հանուն «Ազատ Աշխարհի», հանուն վեհ արժեքների...

ՈՒկրաինայի նախագահի երեկվա խոսքը, բացի հիմար և ոչ ադեկվատ բովանդակությունից, արտառոց էր նաև իր չափազանց անտակտ տոնով...

Եթե մի հրաշքով աշխարհը խուսափի միջուկային պատերազմից, ու դիվանագիտության պատմության նոր դասագրքեր գրվեն՝ բնաբանի փոխարեն գրելու են. «ԵՐԲԵՔ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ՉՏԱՔ ԾԱՂՐԱԾՈՒՆԵՐԻՆ»...

Օրեր առաջ irates.am -ում իմ և բազում կողոպտվող քաղաքացիների կողմից «Տրանսպորտային կողոպուտ» (https://www.irates.am/hy/1739611883) վերնագրով անդրադարձ հրապարակեցի, թե ինչպես է մենաշնորհ ստացած Telcell -ը «նրբին», ոչ տեսանելի, մի քանի տարբերակով անամոթաբար մտնում քաղաքացիների գրպանը։

Բարի գալուստ, Գարնան առաջին այգաբաց, խաղաղություն և առատություն բեր Հայոց աշխարհին, ծաղկեցրու, պտղավորիր սրբազան հողն Ավետյաց Երկրի, խելառ ջրերիդ առնական համբույրները թող օրհնյալ լինեն...

Կարևոր չի, թե ում են դատում։ Կարևոր ա, թե ով ա դատում։ Ու դու դա շատ լավ հասկանում ես։ Իհարկե՝ սփոփիչ ա մտածել, որ նա հանցագործ էր, հետին նպատակներ ուներ, օտարերկրյա լրտես էր... Բոլոր բամբասանքներից դու ընտրում ես էն մեկը, որն ամենաքնաբերն ա խղճիդ համար։ Բոլոր փաստերից ընտրում ես էն փաստը, որն արդարացնում ա քո տեսակետը։ Ընդհանրապես՝ հեշտ ա հավատալ նրան, ինչին հավատալը հեշտ ա։ Ուղեղը պաշտպանվել գիտի։ Ասենք թե հանցագործ էր։ Բայց դա ի՜նչ կապ ունի, չէ՞ որ դու՛ չես դատում։

Մենք խիստ կարիք ունենք արթնանալու լեթարգիական քնից և հասկանալու, որ մեր մանկապարտեզային թոթովանքները ապրելու ու երկիր ունենալու մասին իրականության հետ ընդհանրապես աղերսներ չունեն:

Տարիներ առաջ, ես, եղբայրս` Վահան Շիրխանյանը և Լևոն Հայրապետյանը կանգնած էինք Գանձասարի բակում, պարսպի մոտ և դիտում էինք ներքևում փռված հրաշափառ տեսարանը։Մեզ մոտեցավ Ռուբեն Վարդանյանը։Լևոն Գուրգենիչը նայեց Ռուբենին և դիմեց եղբորս. ֊֊ Վահան, եթե գլուխս ուտեն, Արցախի Լյովան կլինի Ռուբենը։

Հայաստանն աստիճանաբար դառնում է ավտորիտար համակարգ ունեցող կամ իդեոլոգիկ երկիր: