Մարդու մետապնևմովիրուսի (HMPV) տարածման և մետապնևմովիրուսով վարակվածների հիվանդության ծանրության վերաբերյալ մտահոգությունների բռնկումը հիմնականում պայմանավորված է նրանով, որ հայաստանցիներն իսկապես «հնձվում» են շատերին անհասկանալի վիրուսային վարակի կողմից:

Պատերազմները ռեսուրսների համար են՝ շարունակ կրկնվող միտքս, երբ խոսում եմ պատերազմների մասին: Սրա ընկալումը խորությամբ շատ կարևոր է: Սրա ընկալումը հանգեցնում է որոշակի վարքագծի, որի դեպքում հնարավորություն կունենանք դուրս գալու ռեսուրս-պետություն լինելու ճիրաններից...

Լուրերով կարդում եմ, թե բա` ՀՀ կառավարությունը 150 միլիոն դոլարի վարկ հատկացրեց «Լիդիանին»` Ամուլսարի շահագործման համար: Այ քեզ ֆոկուս...

Եթե մեզ թվում է, թե մեր կիսաձայն, ծույլ ու մշտապես անկազմակերպ աջակցությամբ կարողանալու ենք օգնել Բաքվի բանտերում տանջամահ արվող մեր հայրենակիցներին, ապա չարաչար սխալվում ենք...

Ռուբեն Վարդանյանի այս վիճակը Ալիևի դեսպոտիզմի ու Փաշինյանի ուրացման հետևանք է։

Մեր ժողովուրդը փողատեր մարդու չի սիրում, սիրում է աղքատներին, առավել շատ իր աղքատությունը։ Մարդիկ դժգոհում են հարուստներից` փոխարենը դժգոհելու իրենցից, թե ինչու՞ իրենք հարուստ չեն։ Ազգի մերանը ազգային հարստությունն է։ Հարուստների մեջ ևս կան մարդիկ` ովքեր իրենց հարստությունից շատ սիրում են Երկիրը` Հայրենիքը։ Այո, երջանկությունը միայն հարստության մեջ չէ, իսկական երջանկությունը հանրային բարօրության մեջ է, ազգի ապահովության և բարգավաճման մեջ։ Միայն անասունը կարող է երազել անվախճան արոտավայրերի մասին։ Եվ վերջապես, որքա՞ն կարելի է որոճալ...

Համաձայնեք՝ հայաստանյան իշխանությունների կողմից ամենօրյա ռեժիմով տիրաժավորվող թեզերին ու պնդումներին հակադարձելն ու դրանց բուն բովանդակությունն ու հանրային սպառնալիքը ջրի երես հանելը բավականին տանջալից, ինչ-որ տեղ նաև անշնորհակալ գործ է։ Հաճախ ընկերներս այս թեմայով ինձ քննադատում են, թե ինչու եմ նիկոլականների դատարկաբանություններին ու հակապետական դրսևորումներին անդրադառնում ու արձագանքում։ Նրանք կողմնակից են թեման «իգնոր» անելուն և արհամարհելուն, սակայն միշտ չէ, որ դա արդարացված է։

Մեր ժամանակների և հենց պատմության մեջ այս պահի ամենամեծ անորոշությունը կապված է այն բանի հետ, որ գոյության պայքարում հիմնական հակամարտ կողմերի պատկերացումները մեկը մյուսի ուժի, հզորության ու դրանց պոտենցիալների մասին, հնուց եկած մենթալիտետային իներցիայի պատճառով, գտնվում են անցողիկ վիճակում և դեռևս չեն համապատասխանում իրականությանը:

Մոտենում ա աշխարհի ամենասիրուն ժամանակը՝ բնության ցուցահանդեսը։ Ես ամեն տարի անհամբեր սպասում եմ էդ օրերին։ Շուտով ծառերը ծաղկելու են։ Ծառերի ճյուղերը զարդարվելու են սպիտակ, վարդագույն, կարմիր ծաղիկներով՝ էնքա՜ն նուրբ, էնքա՜ն եթերային, որ, կարծես, անիրական լինեն։

Այո՛, ցավոք, աշխարհի գրված-չգրված անխախտ օրենքներից մեկն այն է, որ հաշվի են նստում ուժի և քանակի հետ: