ՆԱՏՕ-ն եվրոպական անդամ պետություններին հորդորել է հնգապատկել ցամաքային ՀՕՊ կարողությունները՝ գրում է Bloomberg-ը։ Լրատվամիջոցը նշում է, որ նման կերպ դաշինքը ձգտում է «լրացնել ռուսական ագրեսիայի սպառնալիքին ի պատասխան առանցքային բացը»։ Զինված ուժերի կուտակման հարցը կքննարկվի հինգշաբթի օրը՝ Հյուսիսատլանտյան դաշինքի անդամ պետությունների պաշտպանության նախարարների Բրյուսելում անցկացվելիք հանդիպման ժամանակ։               
 

«Դու մեղմ սուլիր, ես դուրս կգամ, սիրելիս»

«Դու մեղմ սուլիր, ես դուրս կգամ, սիրելիս»
26.05.2015 | 00:50

Ռիգայի համաժողովի ավարտին մասնակիցներին բաժանվել են ծիտիկների ծլվլոցով սուլիչներ: Սերժ Սարգսյանը երկու հատ է վերցրել, մեկը հետո տվել է Վրաստանի վաչապետին:
Սուլիչներն ու նրանց ձայնը խորհրդանշել են թռչունների ազատ թռիչքն աշխարհով մեկ: ՈՒ թե ելնենք Կոելյոյի նշանային համակարգից, ապա կարող ենք հասկանալ, որ Ռիգայի համաժողովում Հայաստանը, փաստորեն, եղավ «թռիչք բաժանողներից» մեկը: Սակայն եվրոպացիների երևակայությունը թողնենք իրենց «խղճին»` ազատ ճախրանքի մասին մեր պատկերացումների հաջորդ աղերսը` խարսխելով «Յուրոփի» հաջորդ միջոցառմանը` «Եվրատեսիլին» դառնանք Ռիգային` խրոնոմետրիկ բնութագրին:
ա) Ի տարբերություն վիլնյուսյան գագաթնաժողովի, Ռիգայում «արմատականության» չափավոր դոզա դրսևորվեց, ինչն էլ արտահայտվեց ՈՒկրաինայի և Վրաստանի հետ վիզային ռեժիմների հետաձգմամբ, ինչը, անշուշտ, խոր հիասթափություն պատճառեց վերջիններիս, քանզի հետաձգումը, բացի տնտեսական և «տեխնիկական» բաղկացուցիչներից, ուներ նաև Ռուսաստանին «չհրելու» մտայնություն:
բ) Չնայած այդ հանգամանքին, Ռիգայի եզրափակիչ ուղերձի առնչությամբ, ուր «զետեղված» էր Ղրիմի բռնակցման թեզը, Ռուսաստանը հասցրեց անչափ բարձր` ԱԳ մակարդակով «արջավարի» նետել. «ԵՄ-ն էլի մրթմրթաց Ղրիմի մասին»:
Հայաստանի համար Ռիգան առանձնացավ.
գ) Հետաքրքիր մարտավարությամբ, լուռ համաձայնությամբ Հայաստանն այնտեղ վերածվեց ջոկերի. այն առումով, որ վերջինիս վրա, որպես դիդակտիկա, ցուցադրվեց ԵՄ-Եվրասիական միություն ապագա համագործակցության հնարավոր մոդելը: Հայաստանը կարողացավ և կույս մնալ, և հաճույք ստանալ. այն է` ստորագրել եզրափակիչ հռչակագիրը, բայց և վերապահումներ ունենալ Ղրիմի «մրթմրթոցի» հաշվով:
դ) Հայաստանը կարողացավ հետ պտտել սեպտեմբերերեքյան ժամանակացույցը դեպ` «և.... և»: Ստանալ մանդատ` ասոցացման համաձայնագիրը, տնտեսական բաղադրիչով «նոր տողից» սկսելու, ուր թերևս «հմայիչը» նույն վիզային ռեժիմի խոստումն էր:
ե¤ Սակայն հայաստանյան ձեռքբերումն այդ գագաթնաժողովում առավել քան քաղաքական, եթե չասենք` տարածաշրջանային էր: Մեկ պարզ պատճառով: Այդ գագաթնաժողովում Եվրոպական օլիմպիադայի գնացող Ադրբեջանն ուղղակի ֆիասկո գրանցեց` իր ձախ ու աջ ոտ ու ձեռի տեղը չիմանալու պատճառով. մեկ Մամեդյարովը թողեց-դուրս եկավ նիստից, մեկ ասացին` չեն ստորագրելու եզրափակիչ «պակտը», մեկ Տուսկը զանգեց Բաքու` հանուն օլիմպիադայի «պաժառ» տված, իր և հոր արձանները «դուրս նետած» Ալիև-կրտսերին, որն էլ ասաց` անպայման կստորագրենք` հատուկ կարծիքով:
Աշխարհն ու Ռիգան ոչ թե ծիծաղեցին կամ հռհռացին «ապուշի կատարված երազանքի» վրա, այլ շատ արագ հասկացան` Ալիև-կրտսերը ոչ միայն իր արձանները, այլև իրեն է «դուրս նետել» քաղաքականությունից, և ինչ-որ բան նրա հետ այն չէ:
Քանզի Ռիգայի եզրափակիչ հռչակագրում ոչինչ` ոչ մի նոր բան չկար Ղարաբաղի մասին ասված. մինչ այս եղած ֆիքսումներն էին լոկ: Իսկ ինչու էին դրանք խեղճ Կրտսերին նման խղճուկություն պատճառել, որ ոչ միայն չէր մեկնել Ռիգա, այլև «մկան ծակը հազար թումանով» առել, թաքնվել մեջը:
Բայց դե, ոնց տեսնում եք, Տուսկի սուլիչով հանվեց նա այնտեղից և դրվեց… քաղաքակիրթ աշխարհի «սեղանին»:
Ինչ կարգավիճակով` ծիտիկի, թե մկան, կերևա առաջիկայում:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1274

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ