Արա ԱԼՈՅԱՆ. Կյանքը շախմատ է՝ մի օր արքա ես, մի օր խաղատախտակ

Զարմանալին ու զարհուրելին ոչ այնքան այն է, որ քաղաքական «դիակներն» իրենք են հարության ձգտումներ տածում, քանզի դրա իրավունքն ու աստվածաշնորհությունը մարդկային կանոնակարգից դուրս է, այլ այն, որ սույն կերպարներին ջանում են կենդանություն պարգևել նրանց թիմակիցները, համախոհները, ով ասեք:
Այսինքն, առաջինի հոգեվարության կամ քաղաքաքիմիաթերապիայի (նորամուծությունն իմն է, ներող եղեք) միջոցով ֆիզիկական երկարակեցության հաշվին լուսանցքում հայտնվածները ցանկանում են անմահություն ապահովել նախ իրենց համար:
Առաջինն էլ ժամանակ է խնդրում՝ չմեռնելու ժամանակ, ոչ թե ապրելու կամ ապրեցնելու:
Հա, ի դեպ, շարունակ հաստատվում է այն հայտնի ճշմարտությունը, որ կյանքը... վարունգ է, մի օր ձեռքումդ է, մի օր էլ կարող է հայտնվել... Չէ՜, ավելի լավ է այս դեպքում վերախմբագրենք՝ կյանքը շախմատ է՝ մի օր արքա ես, մի օր խաղատախտակ, որի վրա իրենց քայլերն են անում զինվորիկները:
Մեկն էլ կողքից հուշում է. «Ձիով խաղա: Ձիո՜վ»:

Մեկնաբանություններ