Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը հայտարարել է, որ Ռուսաստանը չունի ոչ բարեկամ երկրներ, այլ ունի պետությունների ոչ բարեկամ վերնախավեր։ Պուտինը կարծում է, որ նրանք, ովքեր դադարեցրել են Ռուսաստանի հետ փոխգործակցությունը քաղաքական ճնշման պատճառով, կվերադառնան։ Ըստ նրա՝ ինքնիշխանության կորուստը կնշանակի Ռուսաստանի գոյության ավարտ։ Նա վստահ է, որ Եվրոպան ներկայում զրկված է ինքնիշխանությունից։               
 

Հպարտ քա­ղա­քա­ցուց մինչև «ծի­ծակ» կո­շիկ հագ­նող 1,5 տա­րի է

Հպարտ քա­ղա­քա­ցուց մինչև «ծի­ծակ» կո­շիկ հագ­նող 1,5 տա­րի է
15.11.2019 | 01:53

Հա­սա­րա­կու­թյու­նը եր­կու մա­սի բա­ժա­նե­լու իշ­խա­նու­թյան քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը շա­րու­նակ­վում է։ Սև-սպի­տակ, հին-նոր, հե­ղա­փո­խա­կան-հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կան տա­րան­ջա­տում­նե­րին ա­վե­լա­ցավ հեր­թա­կան եզ­րույ­թը՝ սա­կա­վա­գետ­ներ և լայ­նա­միտ­ներ, այն է՝ ժա­մա­նա­կա­կից­ներ և հե­տամ­նաց­ներ։ Այս «փայ­լուն գա­ղա­փա­րը» ծն­վեց թեժ քն­նար­կում­նե­րի ա­ռիթ տված «Մել» ֆիլ­մին հեր­թա­կան անդ­րա­դար­ձի ժա­մա­նակ։ ԱԺ-ում այս շա­բաթ սե­ռա­փո­խի մա­սին ֆիլ­մի թե­ման շատ հե­տաքր­քիր զար­գա­ցում ու­նե­ցավ։ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը, ա­ռանց դես-դեն ընկ­նե­լու, հայ­տա­րա­րեց. «Մելն իմ անձ­նա­կան պաշտ­պա­նու­թյան ներ­քո է»։ Սա նրա դիր­քո­րո­շումն է և հա­մոզ­մուն­քը, ո­րին կա­րե­լի է հա­մա­ձայ­նել կամ ոչ։ Չխո­րա­նա­լով այս թե­մա­յի մեջ (խո­րա­ցող­նե­րի պա­կաս այս օ­րե­րին հաս­տա­տա­պես չկա)՝ ըն­դա­մե­նը մեկ դի­տար­կում։


Շատ տա­րօ­րի­նակ է, որ ի­րեն ժո­ղովր­դա­վար հա­մա­րող իշ­խա­նու­թյան ղե­կա­վարն իր կար­ծի­քին հա­կադր­վող մարդ­կանց հա­մա­րում է հե­տամ­նաց­ներ, սա­կա­վա­գետ­ներ կամ «ծի­ծակ կո­շիկ­ներ» հագ­նող­ներ։ Սա նշա­նա­կում է, որ լայ­նա­միտ կա­րող են լի­նել միայն նրանք, ով­քեր կո՞ղմ են սե­ռա­փոխ մար­դու մա­սին ֆիլ­մին, իսկ դրան դեմ քա­ղա­քա­ցի­նե­րը հե­տամ­նաց են կամ խա­վա­րա­միտ­նե՞ր։ Սա դա­սա­կան օ­րի­նակ է, թե ինչ­պես կա­րե­լի է հո­գե­բա­նա­կան ճն­շում գոր­ծադ­րել հա­սա­րա­կու­թյան այն հատ­վա­ծի վրա, որն իշ­խա­նու­թյան պատ­կե­րա­ցում­նե­րին հա­մա­ձայն չէ։ Ոչ մե­կի անձ­նա­կան կյան­քը չփորփ­րող, հա­կաիշ­խա­նա­կան ոչ մի ակ­ցիա­յի չմաս­նակ­ցող, ա­վան­դա­կան կողմ­նո­րո­շում­նե­րի տեր քա­ղա­քա­ցին, որ ըն­տա­նիք ա­սե­լով հաս­կա­նում է տար­բեր սե­ռե­րի միջև միու­թյու­նը, ժա­մա­նա­կա­կից չէ՞, հե­տամ­նա՞ց է, սա­կավ գի­տա՞կ։ Սա՞ է ա­սում Փա­շի­նյա­նը։ Իսկ ո՞վ է նրան ի­րա­վունք տվել իր «լայ­նամ­տու­թյամբ» բռ­նա­նա­լու մյուս­նե­րի կար­ծի­քի վրա, ա­վե­լին, «ծի­ծակ» կո­շիկ հագ­նող­ներն ին­չու՞ նրա պաշտ­պա­նու­թյան ներ­քո չեն։ Մե­կու­կես տա­րի ա­ռաջ նրանք «հպարտ քա­ղա­քա­ցի» էին, 3 մլն վար­չա­պետ­նե­րից մեկն էին, այդ ինչ­պե՞ս այս կարճ ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծում դար­ձան հե­տամ­նաց­ներ։ Այս ար­հես­տա­կան բա­ժա­նում­նե­րով մինչև ու՞ր ենք հաս­նե­լու։


Ա­վե­լորդ չենք հա­մա­րում հի­շեց­նել, որ իշ­խա­նու­թյան գոր­ծա­ռույ­թը ոչ թե իր կար­ծի­քը միակ ճշ­մա­րի­տը հա­մա­րելն ու այն ա­մեն գնով մարդ­կանց վզին փա­թա­թելն է, այլ ընդ­դի­մա­խոս­նե­րին լսե­լու ու­նա­կու­թյու­նը՝ ա­ռանց դի­մա­ցի­նին վի­րա­վո­րե­լու և պի­տա­կա­վո­րե­լու։ Ին­չը, սա­կայն, մեր պա­րա­գա­յում ե­րա­զան­քի ո­լոր­տից է։


Ռու­զան ԽԱ­ՉԱՏ­ՐՅԱՆ

Դիտվել է՝ 4490

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ