Երկու պատմվածք եմ գրել այժմ աշխարհի ամենահայտնի հայի` Հենրիկ Մխիթարյանի մասին։ Եթե շնորհքս, տաղանդս ու ժամանակս բավականացնի,մուսաս էլ պարապուրդ չտա` երրորդն էլ կգրեմ, քանզի նա ոչ միայն սոսկ ֆուտբոլիստ է, այլև Մարդ՝ բառիս բուն իմաստով...
Ճանաչել ազգին այսքան ջլատված, այսքան պառակտված ու այսքան օտար,
Չհիասթափվե՞լ, չեմ հիասթափվել, ես ուժեղ եմ միշտ, բայց ծափահարել ավա՜ղ չեմ կարող, և ինչպե՞ս ցնծա՜մ, և ազգն են հանել պառակտման ծեսին...
Կյանքիս մեջ երկու շատ ծանր օրեր եմ տեսել։ Մեկը դրանցից այն օրն էր, երբ մենք պիտի գաղթեինք մեր հայրենիքից ընդմիշտ՝ տաճիկներին թողնելով մեր տունն ու տեղը, մեր նախահայրերի գերեզմանները և այն բոլորը, ինչ քաղցր էր մեզ համար աշխարհում...
Հոգնել եմ վաղուց` կեղծ ու սնափառ այս գաղջ աշխարհում անմիտ թևացող հոծ բազմությունից,
Հոգնել եմ շինծու դիմակավորից, դեմքիդ ժպտացող հետևից քանդող մարդկային «ես»-ից...
Հենց այս ամենն է ընկած եղել 2018-ի «թավշյա հեղափոխության» նպատակների հիմքում։ Այդ մեծ խաբեությունից ամիսներ անց` 2018-ի հոկտեմբերին, դեռ Բոլթոնն էր ՀՀ ԱԺ-ում հայտարարում, որ ՀՀ-ն սպառազինության ռուսական կողմնորոշման հարցը պետք է վերանայի, իսկ Իրանի հետ սահմանը, ինչպես Բոլթոնի այցից հետո հայտարարում էր Նիկոլը, աշխարհաքաղաքական հանգամանքների բերումով կարող է փակվել...