«Քաղաք, սա քո անձրևը չէ»

Քաղաքը թրջվել է մինչև ոսկորները: Իսկ թաց քաղաքը զգացական է ու խոցելի։ Կամուրջները փխրուն են, փողոցները՝ մածուցիկ, մայթերը՝ բեկվող, անցորդները՝ ամպամած, ջրհորդանների երգն ունկնդիր չունի: Ջրափոսերի մեջ արտացոլվողը տամկությունն է, ու անձրևից լվացված տարածության մեջ դատարկված տեղերն ավելի տեսանելի են դարձել։ Ամեն ձայն կարծես սոսկ արձագանքն է մեկ այլ ձայնի։

Երբ երկնքից ջրի անհամար կաթիլներ են թափվում, մարդիկ դառնում են մոռացկոտ: Նրանք դադարում են լսել ու հիշել այն, ինչը երեկ կարևոր էր: Հավանաբար պատճառն այն է, որ տեղատարափը նրանց սրտերում արթնացնում է զգայություններ լվացվող, վաղանցուկ ապրումների մասին, և այդ հույզերից ծնված տագնապի հետ նրանք դառնում են հերմետիկ, անջրաթափանց, անլուսաթափանց մի տարածք ու բնակվում են այնտեղ` իրենց ներսում, անտրտունջ հոժարությամբ: Եվ չկա մեկը, որ ասի. «Քաղաք, սա քո անձրևը չէ…»:

Հովիկ Չարխչյան

Մեկնաբանություններ