Վերջին մի քանի հարյուրամյակների պատմությունը և, հատկապես, Նապոլեոնի և Հիտլերի պատերազմները Ռուսաստանի հետ, սառը պատերազմը Արևմուտքի ու ԽՍՀՄ-ի միջև, ինչպես նաև ներկա պատերազմական վիճակը Ուկրաինայում ռուսական ռազմաքաղաքական միտքը բացատրում է Արևմուտքի մշտական ցանկությամբ՝ հեռացնել ասպարեզից Ռուսաստանին որպես հզոր մրցակից և տիրել նրա անբավ հարստություններին։

Հոդվածաշարի նախորդած մասում խոստացել էինք ներկայացնել, թե ինչ է նշանակում, ինչ նպատակներ կարող է հետապնդել և ինչ վտանգներ պարունակել «Զվարթնոց»- ից ռուսական սահմանապահներին, ըստ էության, վռնդելու որոշումը: Վերոնշյալ հորդորը զանց առնելու և որոշումը չչեղարկելու դեպքում Ռուսաստանի և Իրանի կողմից Հայաստանի նկատմամբ ի՞նչ հնարավոր քայլեր կարող են կատարվել, որոնց մեր նկատմամբ թշնամացնելու հետևողական քաղաքական ուղեգիծ են վարում Նիկոլը և իր ոհմակը:

«Հայաստանը Եվրոպա է և վերջ». սա Նիկոլի նոր կարգախոսն է, որը ծանր ասոցիացիաներ է առաջացնում տարիներ առաջ հնչեցրած նրա մեկ այլ «և վերջի» հետ։ Թե ինչով ավարտվեց այն, գիտենք բոլորս։ Թե ինչով է ավարտվելու այս մի «վերջը», կարող ենք կանխատեսել այս պահից...

Ինքնաոչնչացման երևույթը մարդկային հասարակության պատմության մեջ բավականին հաճախ հանդիպող հանգամանք է, որը պրակտիկ կյանքում կարող է տեղի ունենալ կամայական մասշտաբի մարդկային համակարգի հետ, ներառյալ առանձին մարդկանց, մարդկային խմբերը, կազմակերպությունները, հասարակությունները, պետությունները և մարդկային հասարակությունն ինքը։

Հայաստանը փրկողները ոտքի են ելել: Բոլորը բոլորից փրկում են մեզ: Հիմա էլ հերթը հասել է Մեծ Բրիտանիային:

Սովորաբար, դրսի ուժերի կողմից որևէ թույլ և կասկածելի ինքնիշխանություն ունեցող երկրի արտաքին կառավարում կոչեցյալը ունի մի շարք խնդիրներ, որոնցից առաջինը և ամենակարևորը նրա վերնախավին պառակտելն է և նրան միասնական ազգային նպատակից զրկելը։

Վերջերս Եվրախորհրդարանն ընդունեց 2 բանաձև, որոնց համաձայն՝ * «Ադրբեջանի դեմ անհապաղ պատժամիջոցներ պետք է կիրառվեին. կասեցվելու էր էներգետիկ գործընկերության մասին փոխըմբռնման հուշագիրը»:,

Հոգեբանական պատնեշները հաղթահարելիս ամենից դժվարը սովորական դարձած ու կաշկանդող անիմաստության շրջանակներից դուրս գալն է։

Մաքսիմալիստական ստրատեգիան և դրանից բխող մաքսիմալիստական տակտիկական քայլերը, եթե դրանց թիկունքում իրական ու իրավիճակին համապատասխանող ուժեր չկան, կարող են բերել անհամեմատ ավելի մեծ կորուստների, քան չափավոր ստրատեգիաներն ու դրանց համապատասխան տակտիկական քայլերը։

Որևէ քաղաքական դաշտ բնութագրվում է իր բաղադրիչ քաղաքական ուժերով և նրանց միջև եղած հավասարակշիռ կամ անհավասարակշիռ ռեժիմներով։