Ոտքի կանգնեցնել մեր ծնկի եկող երկիրը

Մխիթարության համար չեմ զուգահեռում. 1992-ին Արցախում իրավիճակն առավել ծանր էր. չկային գազ ու էլեկտրականություն, վառելիք, բավարար սննդամթերք, և ամենավատթարը՝ նորաստեղծ հանրապետության ամբողջ տարածքը հրետակոծվում էր, դաժան մարտեր էին ընթանում՝ նաև մեր կողմից զգալի նյութական ու մարդկային կորուստներով:

Բայց էսօրվա համեմատությամբ կար մի մեծ առավելություն՝ ժողովուրդն ու իշխանությունը միասնական էին, բարձր էր մարդկանց ոգեկանությունը, գործադիրի ղեկավարներն էլ գործում էին նպատակասլաց ու արդյունավետ: Պետական կառավարման գլխավոր մարմինը բավականաչափ համարժեք էր ընթացիկ պատերազմական իրավիճակին, ի դեմս նշանավոր ՊՊԿ-ի՝ պաշտպանության պետական կոմիտեի, համեստ անվանումով այդ կառույցի:

Մարդիկ գիշեր-ցերեկ աշխատում էին նվիրվածությամբ ու հայրենասիրական անկեղծ մղումով՝ պայքարի մեջ մնալով մարտնչող կամավորների և նոր-նոր ձևավորվող բանակային ստորաբաժանումների հետ: Արցախը միասնական էր Հայաստանի ու Սփյուռքի հետ: Բոլորը միասին պայքարեցին և հաղթեցին:

Հիմա իրականությունը շատ կողմերով հակապատկերային է: Արցախը, որքան էլ իշխանական վերնախավում և հանրային առանձին շերտերում փորձեն աչք փակել, կրկին պատերազմի մեջ է. պաշարումը պատերազմական ակտ է, և դրան հարկ է արձագանքել համարժեք ձևով: Թշնամին պետք է զգա ու տեսնի մեր տեղին ու դիպուկ հակահարվածները:

Ինչպե՞ս:

Բայց էդ հարցի պատասխանը պետք է տան պատկան մարմինները, որոնց պետությունը գուրգուրանքով պահում և ֆինանսավորում է երկրի պաշտպանության ու անվտանգության համար:

Նպատակակետերը ճիշտ ընտրելու դեպքում միջոցները գտնվում են՝ սա է չգրված օրենքը: Մի խոսքով՝ պիտի պայքարել, պայքարել անխտիր բոլոր ուղղություններով՝ պաշտպանական, քաղաքական, տեղեկատվական, դիվանագիտական և այլն:

Թե չէ՝ նստացույց:

Վաղն էլ հացադու՞լ…

Թող դրանով զբաղվեն կանայք ու տարեցները, դա ղեկավարության անելիքը չէ:

Արցախը 20-րդ դարի առաջին կեսի մաքառող Հնդկաստանը չէ, ոչ էլ ձեզնից մեկը՝ Մահաթմա Գանդին:

Վե՛ր կացեք ու պայքարեք:

Օրինակ վերցրեք ձեր նախորդներից, ովքեր մեր ժողովրդի պայքարը հաջողությամբ առաջնորդեցին 1990-ականներին:

Մի քանի ամիս մոռացեք ձեր անձնական, նեղխմբակային շահախնդրությունները, ազնվորեն թիրախավորեք ախոյաններին՝ Արցախում, Հայաստանում, մեր տարածաշրջանում և աշխարհում:

Չե՞ք կարող, վախենու՞մ եք, ընդունա՞կ չեք, ուրեմն մի կողմ քաշվեք, թողեք գործի ու առաջնորոդության ունակ մարդիկ զբաղվեն այդ առաքելությամբ, հատկապես, որ ամենափորձառուներից ոմանք դեռ ողջ են և կարող են դարձյալ ոտքի վրա կանգնեցնել մեր ծնկի եկող երկիրը:

Մի՛ խաղացեք Արցախի ճակատագրի հետ ձեր թուլամորթությամբ ու անգիտությամբ:

Դա խաղ է նաև Հայաստանի ճակատագրի հետ:

Միայն տխմարը կարող է չհասկանալ, որ Հայաստանի իրական գոյությունն ուղղակիորեն շաղկապված է Արցախի հետ:

Քանի դեռ ուշ չէ, Ստեփանակերտի Վերածծնդի հրապարակի հարմարավետ վրանում նստած ղեկավարներ (հետագայում երևի երկար նստելու առիթ կունենաք), մարդ եղեք ու քաղաքացի, պատասխանատվություն ու հեռատեսություն դրսևորեք և մի՛ փոշիացրեք մեր ազգային ներուժը, որ դեռ մեծ է և պատմական գործերի ունակ:

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ