Նռան գինի էր խմում ծերուկը կավե ամանով, Խմում եւ ափամեջով սրբում թաց բեղերը, Լուռ դուրս գալիս եւ նայում․․․

Քիրվաների ջերմագին հանդիպման լուսանկարները շատերին դրդեցին հանրության սթափության համար վերհիշել Զորավարի մի մռայլ կանխատեսումը՝ հայ-թուրք երբեմնի հաշտության ողբալի հետևանքների մասին: Ցավոք, Անդրանիկը նման կանխատեսումներ շատ է արել: Տիրող իրավիճակը գնահատելով՝ նա տեսնում էր ավելին ու ավելի հեռուն, քան որևէ մեկը: Ներկայացվող զրույցը տեղի է ունեցել Կարսի առաջին անկումից (1918, ապրիլ) շուրջ մեկ ամիս առաջ՝ Ալեքսանդրապոլում: Զրույցը վերարտադրել է Լևոն Թութունջյանը, ում, Վահան Թոթովենցի հետ միասին, Անդրանիկը վստահել էր իր հիմնած «Հայաստան» թերթի խմբագրական աշխատանքները: Տեքստում հիշատակվող Պարույրը կուսակցական գործիչ Պարույր Լևոնյանն է, աշուղ Ջիվանու որդին:

ՈՒ°ր են ազգի «հերոսները», այդ թուլակամ հերսոտները, ոչինչ նրանց էլ չի հուզում, ապահով են իրենց զգում...

Ի՞նչ է զգում մարդը, ով ցանկանում է ընտրել ստեղծագործական մասնագիտություն, բայց դեռ չունի հստակ պատկերացում՝ ի՞նչ է իրեն սպասում։ Այս հարցին է պատասխանում նոր լույս տեսած «Մի՛ դարձիր դիզայներ» գիրքը, որը գրաֆիկ դիզայնի իրականության մասին ոչ այնքան սովորական պատմություն է։

«Երեւանի աւտոբուս» ՓԲԸ-ի վարորդները գործադուլ են յայտարարել եւ առաւօտից դուրս չեն եկել աշխատանքի: Նախնական տուեալներով՝ նրանք պահանջում են վերանայել աշխատանքային պայմաններն ու աշխատավարձերի չափը (https://yerkir.am/hy/article/2024/12/03/283787):

Չէ՛, հիսունհինգս չեմ նշի կարծես, շատ քիչ էր մնում բայց չեմ հասցնի, Շատ շուտով պիտի Օրհնյալ Տերս գա, հարսնախմբի հետ, ինձ Իր հետ տանի։

Քամին անցնում է քեզնից դատարկ կեսգիշերի սրտիս միջով, որտեղից դու քեզ տարար առանց մի կաթիլդ խնայելու:

Գերի զինվորը, Կանգնել էր ծառի տակ, Կարոտած աչքերով նայում էր անտառին․․․

Ո՞վ իմանա, գուցե Հայաստանը անասնացման ճանապարհով կործանելու նպատակներից մեկն էլ Վրաստանը հեշտ ծնկի բերելն էր։

Քո գնալուց կյանքը կանգ առավ ու մեռավ ամեն բան. ես ինչպե՞ս ապրեմ, երբ երկիրն է ամայի։