«Մենք սկզբ­նա­կան շր­ջա­նում կա­րո­ղա­ցանք կան­խել խու­ճա­պա­յին երևույթ­նե­րը, բայց ոնց հաս­կա­նում եմ, չա­փից ա­վե­լի շատ ենք կան­խել և հի­մա չենք կա­րո­ղա­նում հան­րու­թյա­նը հետ բե­րել հա­վա­սա­րակ­շիռ վի­ճա­կի, քա­նի որ երկ­րում տի­րում է հա­մա­տա­րած հան­գս­տու­թյուն, ո­րը հա­մա­ճա­րա­կա­յին տե­սա­կե­տից պրոբ­լեմ է: Սի­րե­լի հայ­րե­նա­կից­ներ, ես խնդ­րում եմ այդ­քան հան­գիստ մի վե­րա­բեր­վեք այս պրոբ­լե­մին»,- ե­րեկ հայ­տա­րա­րեց վար­չա­պետ Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նը։

Երեկ ուշ երեկոյան Ազգային ժողովում երկրորդ ընթերցմամբ և ամբողջությամբ ընդունված «Արտակարգ դրության իրավական ռեժիմի մասին» օրենքում լրացումներ կատարելու մասին» և «Էլեկտրոնային հաղորդակցության մասին» օրենքում լրացում կատարելու մասին» օրենսդրական փաթեթը նույն օրը ստորագրել է նախագահ Արմեն Սարգսյանը:

Ե­րեկ ար­տա­հերթ նիստ էր ԱԺ-ում և կա­ռա­վա­րու­թյու­նում: Հա­կա­սա­կան զգա­ցում­ներ են ա­ռա­ջա­նում այդ ար­տա­հերթ­նե­րից: Կա­ռա­վա­րու­թյու­նը մի ձեռ­քով ըն­դու­նում է հա­սա­րա­կու­թյան խո­ցե­լի խմ­բե­րի նվա­զա­գույն կեն­սա­պա­հով­ման ո­րո­շում­ներ, ո­րոնց ար­դյու­նա­վե­տու­թյան մա­սին հնա­րա­վոր է դա­տել միայն կեն­սա­գոր­ծու­մից հե­տո:

Ե­րեկ ա­ռանց դի­մա­կի ու ա­ռանց ձեռ­նո­ցի Ան­նա Հա­կո­բյա­նը դի­մակ ու ձեռ­նոց կրե­լու վե­րա­բե­րյալ բուկ­լետ­ներ է բա­ժա­նել քա­ղա­քա­ցի­նե­րին, դրա հետ մեկ­տեղ լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րին հա­վա­քել է ու իր այս «աշ­խար­հա­ցունց» կա­մա­վո­րա­կան աշ­խա­տան­քի մա­սին հայտ­նել:

Ես բնավ չեմ փոր­ձում հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կան դիրք ըն­դու­նել և այս­պես կոչ­ված հա­կա­հե­ղա­փո­խա­կան­նե­րին նոր կա­ռա­վա­րու­թյանն ու ԱԺ-ին քն­նա­դա­տե­լու նյութ տալ:

Խոր­հր­դա­րա­նը ե­րեկ՝ մար­տի 23-ին, միա­ձայն՝ 117 կողմ ձայ­նով, ըն­դու­նեց մե­կու­սաց­ման կամ ինք­նա­մե­կու­սաց­ման ռե­ժի­մը խախ­տե­լու դեպ­քում քա­ղա­քա­ցի­նե­րի նկատ­մամբ ի­րա­վա­կան պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն սահ­մա­նե­լու նա­խա­գի­ծը:

Վլա­դի­միր Վի­սոց­կին երբ ստեղ­ծում էր այս տո­ղե­րը, ո՜վ գի­տի ինչ տի­պի վի­րուս էր տա­րած­ված աշ­խար­հում այդ ժա­մա­նակ։ Վի­րուս­նե­րը միշտ էլ ե­ղել են, բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում։ Մեր օ­րե­րում տոն տվողն ու մարդ­կանց (իշ­խա­նա­վոր, թե շար­քա­յին) գոր­ծո­ղու­թյան մեջ դնո­ղը կո­րո­նա­վի­րուսն է։

Ընդ­հան­րա­պես այս իշ­խա­նու­թյու­նը խոս­քը կա­ռու­ցե­լու, ճիշտ բա­ռամ­թերք օգ­տա­գոր­ծե­լու հետ կապ­ված խն­դիր ու­նի, մեկ ի­րենց միտ­քը հա­մե­մում են փռել-ծե­փե­լով, թա­թիկ­ներ կտ­րե­լով, ոտ­քեր լի­զե­լով, ե­րեկ էլ Երևա­նի քա­ղա­քա­պե­տը Հայկ Մա­րու­թյա­նը մարդ­կանց գլու­խը կտ­րե­լով էր սպառ­նում:

Պա­րե­տա­տունն ու պա­րե­տը պետք է զբաղ­վեն Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պե­տի տա­րա­ծած խու­ճա­պը վե­րաց­նե­լով, հա­տուկ մար­դիկ ու­ղար­կեն նրա հետևից՝ զգու­շա­ցում­ներ ա­նե­լու հա­մար։ Այդ­պես են, չէ՞ վար­վում, ըստ ի­րենց, խու­ճապ ա­ռա­ջաց­նող լու­րե­րի առն­չու­թյամբ։

«Աս­ֆալ­տին ծե­փե­լու», «թա­թիկ­նե­րը կտ­րե­լու» ու «վզ­նե­րից բռ­նե­լու» փա­շի­նյա­նա­կան բա­ռա­րա­նը հա­մալր­վել է նոր ար­տա­հայ­տու­թյամբ՝ «կո­շիկ­ներ լի­զե­լով»։ Նա հա­մա­ռո­րեն չի ու­զում հաս­կա­նալ՝ ին­քը «Հայ­կա­կան ժա­մա­նա­կի» խմ­բա­գի­րը չէ, հրա­պա­րա­կա­յին ե­լույթ­ներն էլ խմ­բագ­րա­կան­ներ չեն, որ ինչ ա­սես ու ինչ­պես ա­սես գրի ու ներ­կա­յաց­նի։