Փողը հոգիներ որսալու ուռկան է

Հիսուս նրանց ասաց. «Իմ ժամանակը դեռ չի հասել, բայց ձեր ժամանակը միշտ պատրաստ է: Աշխարհը չի կարող ձեզ ատել, բայց Ինձ ատում է, որովհետև Ես վկայում եմ աշխարհի մասին, թե մարդկանց գործերը չար են» (Հովհ. 7;6-7):
Քրիստոնեությունը վերափոխված, վերածնված հոգիներն են, եթե այդպիսիք չկան, չկա քրիստոնեություն:

Այսօր մեր շուրջը սովորականից շատ են արդարությունը ճանաչողներն ու առաջնորդողները, և աշխարհը հավատում ու հետևում է նրանց: Այդ «ազիզ» մարդիկ բարեփոխել են նաև մեր քրիստոնեական հավատը և հարմարեցրել իրենց արդարատենչությանը: Այս գործընթացն արդեն իր ավարտին է մոտենում ողջ աշխարհում: Մեր երկիրը վերջին հանգրվանն էր, վերջին վերացված խոչընդոտը: Մեր երկիրը դիվակոչ պորտալի վերածելու նրանց ջանքերը հաջողությամբ սկսեցին պսակվել 2015-ից ի վեր և իրենց կատարմանը հասան այս տարվա հայտնի «պուպուշ» իրադարձություններով: Որոշակի լափաբաժնի վրա վազող պնակալեզների վայրահաչոցներով և ինքնակոչ քրիստոնյաների աննախադեպ նախրատիպությամբ մեր սուրբ և հին երկիրը կրկին ավերվեց:

Ընդունված է համարել, որ իշխանություն ունեն նրանք, ովքեր փող ունեն, և փողը, դրամը, մամոնան ինքնըստինքյան նույնացվում են իշխանության հետ: Սակայն փողը ինքնին իշխանություն չէ, այլ միայն իշխանությունը հաստատելու, տարածելու ու պահելու միջոց: Աստված իշխում է սիրով, սատանան` փողով: Փողը օժտված է սատանայական ուժով: Երբեմնի սատանայապաշտները բացահայտում են, թե ինչպես են իբր բարեգործական նպատակներով եկեղեցի տարված կախարդված փողերով սնանկացրել ամբողջ քրիստոնեական համայնքներ:

Նրանք, ովքեր ունեն աշխարհի հանդեպ իրական իշխանություն, փողի միջոցով իրենց են ենթարկում մարդկանց, ովքեր պետք է վարակակիրների պես այդ իշխանությունը տարածեն իրենց տանը, բակում, փողոցում, քաղաքում, երկրում: Իրական իշխանություն ունեցողները ունեն բոլորովին այլ նպատակ, քան սոսկ փող դիզելն է: Նրանք իրենց ունեցած իշխանության դիմաց այդ իշխանությունը տվողին են հանձնել իրենց հոգին, որի փոխարեն ստացել են աշխարհին տիրելու իրավունք: Անապատում Հիսուսի վերջին փորձությունն էր սատանայի հավակնոտ առաջարկը. «Այս ամենը քեզ կտամ, եթե ինձ երկրպագես» (Մատթ. 4;9):
Նրանք` աշխարհի հզորները, խղճուկ ու խաբված անճարներ են, որ իրենց խեղված կյանքի ու կորցրած ապագայի դիմաց դեռ հույս ունեն ստանալու խաբեության հոր խոստացած համատիեզերական իշխանությունը: Փողը իշխելու լծակներից մեկն է միայն, որովհետև սատանան և նրան նմանվել ձգտողները իշխում են վախերով, կասկածներով, սպառնալիքներով, զրկանքներով: Այս աշխարհը միայն ճանաչող, այս կյանքին կառչած հոգիները ենթարկվում են այդ իշխանությանը: Ենթակաները իշխողներից ստանում են ավելի քիչ փող և ավելի շատ սպառնալիքներ ու սարսափներ: Եվ, ըստ էության, փողը դառնում է նրանց միակ մխիթարությունը և, կաշառքի միջոցով հոգիներ գնելով, իշխանական հիերարխիկ սանդղակով վերև բարձրանալու հիմնական հնարավորությունը: Փողը, ի վերջո, վերադառնում է իշխողներին, որովհետև այն ընդամենը հոգիներ որսալու ուռկան է: Արդյունքում ենթակաները զրկվում են և՛ ներկա, և՛ հանդերձյալ բարիքներից, որովհետև սեփական կամքով ընտրել էին այս խաբեպատիր աշխարհը:

Ծնողները ձգտում են, որ իրենց երեխան լինի ոչ թե պիտանի, այլ հայտնի: Երիտասարդները արյունոտվելու աստիճան իրենք իրենցից «տաղանդ» են քամում ու քերում: Հռչակ և փող, ահա և կյանքի ողջ հմայքն ու բուն նպատակը: Եվ յուրաքանչյուրի մեջ աննկատ մեռնում է մարդը` Աստծո պատկերով ու նմանությամբ:
Միայն նրանք, ովքեր քաջություն կունենան Հիսուսի նման մերժելու աշխարհը և նրա իշխանին, Խաչի բարձունքից կկարողանան տեսնել ոչ թե տեսլական, այլ իրական ապագան:

Երեցկին
Լիլիթ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Գորիս

Մեկնաբանություններ