Պատմական հայրենիքի այս հատվածում ստեղծված հայկական պետությունը դատապարտված է լավ հարաբերություններ ունենալ Ռուսաստանի հետ։ «Դատապարտված» ասվածն այստեղ խորքային իմաստ ունի։ Եթե հայկական պետականությունը վերականգնվեր, օրինակ, պատմական հայրենիքի արևմտյան մասում՝ օսմանահպատակ տարածքում, «դատապարտված» ասվածը գուցե լիներ բովանդակազուրկ, բայց այն ստեղծվել է ռուսական շահերի գոտում, և պատմական իրողությունը պահանջում է հաշվի նստել դրա հետ։ Բավական է ուսումնասիրել` ինչ էր կատարվում Հայաստանի տարածքում շուրջ 700 տարի, մինչև Ռուսաստանի գալը։ Խոսքը միայն թուրքական գործոնին չի վերաբերում, ինչը ավանդաբար ընդունված է շահարկել, այլ անդադար մղվող այն հակամարտություններին, որի արդյունքում անապատացել էր ամեն բան։ Եթե մի պահ նույնիսկ մտածենք, որ չկա ո՛չ Ռուսաստան, ո՛չ Թուրքիա, սփոփանքը, միևնույնն է, կարճ կտևի։ Որովհետև չենք հասցնի խորը շունչ քաշել, երբ, «Կասրե-Շիրինի» պայմանագիրը թևի տակ դրած, Երևան կգա շահը։

Նիկոլ Փաշինյանի հակաարցախյան հայտարարություններից հետո, Արևմուտքում, ինչպես ԵԽԽՎ նախագահ Թինի Քոքսն է ասել, «բոլորն ընդունում են, որ Լեռնային Ղարաբաղը Ադրբեջանի մաս է»։ Փաստացի՝ Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի թեման ամբողջությամբ մերժված է, և այն նորից օրակարգ բերելու ողջ բեռն ու պատասխանատվությունն ընկած է Արցախի իշխանությունների վրա։ Իսկ նոր արտաքին և անվտանգության քաղաքականություն սահմանելիս՝ Արցախի Հանրապետության իշխանությունները պետք է հասկանան, որ բախվում են տարածաշրջանային ու միջազգային փոփոխված պայմանների:

Բազմիցս ասել եմ և նորմալ մարդուն պարզ է, որ միայն թուրքը կամ արևմտականը (նույն բանն են) կարող է ուրախանալ Ռուսաստանի և հատկապես ռուսական բանակի անհաջողություններով:

Արթուր Համբարձումյանի ֆեյսբուքյան գրառմանը, որն irates.am-ում հրապարակվել էր «Դուք ուլտրա-ազգայնական տիրությում հանդես եկող քաղաքական վաշխառուներ եք» վերտառությամբ, արձագանքել էր ՀՀ նախկին վարչապետ Խոսրով Հարությունյանը: Նա մասնավորապես գրել էր. « Առաջարկում եմ կարդալ 2021թ. հոկտեմբերին «Փաստինֆո» լրատվականի կողմից հրապարակած «Հայաստանը մուրճի և սալի արանքում. ի՞նչ անել» հոդվածը: Եվ Դուք միգուցե կծանոթանաք որոշ խնդիրների վերաբերյալ ընդդիմադիր մոտեցմանը, այդ թվում սահմանազատման խնդրի վերաբերյալ»։

Ադրբեջանի պարագլուխ Ալիեւը 2020 թվականից ի վեր միջազգային մասշտաբի ոճրագործ է և ամեն գնով պետք է հասնել նրան խստագույնս պատժելուն: Նրա ձեռնարկած եղկելի ու հրեշավոր քայլերը՝ Արցախի տոտալ ու տևական շրջափակման, սողացող էթնիկ զտման, ահաբեկչական բնույթի ամենօրյա քարոզչության և այլնի տեսքով, պարունակում են խոշոր ոճրագործության բոլոր այն հատկանիշները, որոնք արժանի են ահեղ դատաստանի: Նա ոճիր է գործում ոչ միայն արցախցիների, այլև ողջ հայ ժողովրդի, հետևաբար և՝ մարդկության դեմ:

Ամենամեծ ցավն այն է, որ ԱդրբեջանՆ ունի և՛ ԱՄՆ-ի ու Արևմուտքի հիմնական խաղացողների օժանդակությունն ու հովանավորությունը, և՛, ցավոք սրտի մեզ` մեր դաշնակից Ռուսաստանի։

Մեր երկրի աշխարագրական դիրքը և տարածաշրջանում շրջապատված մեղմ ասած, ոչ այդքան «բարեկամական» տրամադրվածություն ունեցող հարևաններով (Թուրքիա-Ադրբեջան) չի կարող լինել խաղաղություն:

Երբ Ժոզեպ Բորելն ասաց, որ Փաշինյանը Հայաստանի առաջին ղեկավարն էր, ով ճանաչել է Բաքվի ինքնիշխանությունն Արցախի նկատմամբ, նա իրականում պարզապես բաց տեքստով հայտարարեց այն, ինչն ակնհայտ էր դեռ 2022 թվականի հոկտեմբերից ի վեր։

Արցախն այս պահին չի ստանում անգամ հումանիտար բեռներ, ծանր հիվանդները զրկված են Երևան տեղափոխվելու հնարավորությունից: