Այսպես եթե շարունակվի, Ալիևը անընդհատ նոր պահանջներ առաջ քաշելով մի օր էլ կպահանջի, որ եթե ուզում եք խաղաղության պայմանագիր ստորագրենք, ուրեմն հայ տղամարդիկ պիտի այսուհետ յուբկա հագնեն: Նիկոլը բնականաբար կհամաձայնվի, իր իդեա ֆիքս հանդիսացող այդ թղթի կտորն ունենալու համար, ձեռի հետ էլ Եվրոպային կասի՝ տեսե՛ք ինչքան ենք զարգացել, փող ուղարկեք, յուբկաներով տղամարդկանց իրավունքները պաշտպանեմ: Ամոթալի բան եմ ասում, չէ՞, իսկ ինչո՞վ է ասածս ավելի ամոթալի, քան Ցեղասպանությունը մոռանալը, Արարատ սարից հրաժարվելը և մնացած, արդեն հնչեցված պահանջները: Իմ ընկալմամբ՝ այդ ամենի հետ համակերպվող, այդ ամենն արդարացնող, ներեցեք արտահայտությանս համար, տղամարդիկ, ովքեր լավ էլ հասկանում են, թե այս ամենն ուր է տանում, որ Հայաստանն ուզում են դարձնել թուրքական վիլայեթ, իրենք էլ լավագույն դեպքում սեփական երկրում ապրելու են, որպես երկրորդ սորտ, թուրքի տիրապետության տակ: Հասկանում են, արդարացնում են, ծպտուն չեն հանում, որևէ կերպ չեն արտահայտում, որ բողոք ունեն, ոչինչ չեն անում և չեն էլ պատրաստվում անել, իրենք արդեն յուբկա հագած են: Ես նման բաներն առաջ դիտմամբ էի չափազանցված երանգներով գրում և ասում, մտածելով, որ ոմանց մոտ արժանապատվության նշույլ կարթնանա, որ կասեն՝ հո՜պ հըլը, Աբաջ, էս ի՞նչ ես ասում, չկա տենց բան: Սակայն, փաստորեն, փաստն եմ արձանագրում:
Արամ Աբաջյան