Երբ անդրադառնում եմ թուրքական տրիբունալների կողմից Հայոց Եղեռնի պարագլուխներին մահապատժի դատապարտելու փաստերին, որոշ հայրենակիցներ, հատկապես՝ սփյուռքից, բանավեճ են սկսում, որի առանցքը հետևյալն է՝ թե այդ ինչպե՞ս կարող էր թուրքը թուրքին դատել, դա ի՞նչ պատմագիտություն է և այլն։ Այս թնջուկը համարժեք ըմբռնելու, այն սպառիչ պատկերացնելու համար և տարաբնույթ հարցերով բուն թեմայից շեղվելը կանխելու նկատառումով առնվազն հարկ է ելակետ ընդունել հետևյալ գործոնները՝

2018-ը հայ ազգին խաբելու ու մոլորեցնելու տարեթիվն է։ Այն պետք է մտնի հայոց պատմության դասագրքերում ու խորը վերլուծության ենթարկվի, որպեսզի հաջորդ սերունդները այդ սխալը չկրկնեն։

1.Պետական դավաճանը և իր բանդան հայտնվել են ցուգցվանգային իրավիճակում: Հասկանում են, որ Արցախը, Զանգեզուրի միջանցքը, Ալիևի պահանջած Հայաստանի տարածքները հանկարծ հանձնեն համաժողովրդական պայթյուն տեղի կունենա ու նույնիսկ հաստիքավոր ընդդիմությունը չի կարողանա փրկել իր կաշին։

Ի՛նչ ունենք ասօր և ի՛նչ կարող ենք ունենալ վաղը: «Դեմոկրատիա» կոչվածը արժեք չէ, ինչը հասկանալու համար պետք է մակարդակ ունենալ կամ ազնիվ լինե: Դեմոկրատիան լուրջ «գաղափարական» զենք է, ընդ որում, դրա լրջությունը պայմանավորված է մարդկանց տգիտությամբ ու ծախվածությամբ։

Հինգ տարի առաջ ժողովրդին ասում էին՝ վատ ես ապրում, քանի որ քո միլիարդները թալանել են, հեսա կոպեկ առ կոպեկ հետ ենք բերելու, ու լավ ես ապրելու։

Նախկիններից պրծավ, Պուտինից պրծավ, «դավաճան» զինվորներից պրծավ, գեներալներից պրծավ, հիմա էլ Սփյուռքին է մեղադրում հողերը հանձնելու մեջ։

Առավոտ կանուխ պատմեմ, թե ինչու է Պրահայում հայ համայնքի հետ և դրանից հետո էն չ«ազատության»-ը հարցուպատասխան տվել:

Չորս օր Վաշինգտոնում, Բլինկենով, Սալիվանով ծնունդ ընդունելու աճապարանքի մեջ էին:

Մեզ հիշողության կորստի ու վերգտնման մասին ֆիլմեր նայել է պետք: Ասենք մի քանի օր:

Ամոթից զուրկ անգրագիտությունը։ Պրահա քաղաքը դարձել է հայկական խայտառակության սիմվոլ։ Հերթական անգամ այդ քաղաքում բացահայտվեց, որ ՀՀ ղեկավարի աթոռը զբաղեցնողը ընդհանրապես չունի գիտելիքներ։ Այս անգամ գեղջկական անգրագիտության թիրախը ֆաշիզմի դեմ մեծ հաղթանակի ճարտարապետ Իոսիֆ Վիսարիոնովիչ Ստալինն էր: