(Ապրիլ 30, 2020-ին լոյս տեսած այս յօդուածս, Ընկեր Սիրվարդ Սապունճեանի ազնիւ յիշեցումով, վերստին կը տեղադրեմ Թուրքիոյ ընտրութիւններու նախօրեակին և Փաշինեանական իշխանութեան ներկայ թրքամէտ քաղաքականութեան լոյսին տակ, որ միայն թափ կը հաղորդէ թուրքևազրպէյճանական յաղթարշաւին մեր երկրէն ներս։ Այսօրուան վիճակացոյցը ցոյց կու տայ, որ հայ պետականութիւնը, ներկայ իշխանութեան ճիգերով, արդէն իսկ լիովին ներքաշուած է Հայոց Ցեղասպանութեան դատը ոչնչացնելու խաղին մէջ):

Արաբական-Պարսից Ծոցը կը գտնուի Ասիոյ արեւմտեան շրջանի, Իրանի եւ Արաբական թերակղզիի միջեւ եւ Հնդկական ովկիանոսի երկայնքով։ Բնակչութիւնը արաբներ են, որոնց արմատները ծնունդ առած են հին ժամանակներէ։ Արաբերէնը պաշտօնական լեզուն է, բայց իւրաքանչիւր Ծոցի երկիր ունի իր բարբառը որ կրնայ տարբերիլ մէկը միւսէն։ Իսլամական ներխուժումէն ետք, ՔԵ եօթերորդ դարուն, բոլոր այս երկիրները ընդունեցին իսլամական կրօնքը։

Բոլոր անոնք, որոնք ջերմ յոյսեր կը կապեն Քըլըճտարօղլուի յաղթանակին Թուրքիոյ նախագահական ընտրութիւններու բեմին վրայ, պէտք է անպայման յիշեն, որ յանձին Քըլըճտարօղլուի մենք գործ ունինք քաղաքական մեծ փորձի տէր կուսակցական ղեկավարի մը հետ, որ ապրած է և կ՚ապրի, ինչպէս Էրտողա՛նը, թուրք խորքային պետութեան հրամայականներով և, ի վերջոյ, կը պատկանի Թուրքիոյ ծաւալապաշտ քաղաքականութեան մեծ ուխտին։

Հայաստանի արտգործնախարարի պաշտոնը զբաղեցնող Արարատ Միրզոյանը և Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Ջեյհուն Բայրամովը մայիսի 1-ին, 2022 թ. սեպտեմբերից ի վեր առաջին անգամ, ԱՄՆ պետքարտուղար Էնթոնի Բլինքենի միջնորդությամբ հանդիպել են Վաշինգտոնի արվարձանում: Հանդիպման առիթը Լաչինի միջանցքում տիրող իրավիճակն է, որտեղ Ադրբեջանը ապրիլի 23-ին իր անցակետն է տեղադրել՝ փաստացի սահմանափակելով երթևեկությունը Հայաստանի և Արցախի Հանրապետության միջև:

Վերջին օրերի թե՛ պաշտոնական, թե՛ ոչ պաշտոնական տեղեկատվություններից ակնհայտ է, որ ՀՀ իշխանությունները վերջնականապես ակցանի մեջ են առնված իրենց անվտանգային և դիվանագիտական սին քաղաքականության արդյունքում: Հատկապես Վաշինգտոնյան պլատֆորմում Բլինքենի կողմից հայտարարված մեկշաբաթյա բանակցային մարաթոնից պարզ է դառնում, որ ի սկզբանե համաձայնեցված դիրքային և սկզբունքային զիջումները, որոնք պաշտոնական Երևանը արդեն կատարել էր մինչ բանակցության մեկնելը, ադրբեջանա-թուրքական ալյանսին չեն բավարարում:

Երեկ ԱԺ հարցուպատասխանի բովանդակությունից հետո ձևավորված ծանր տպավորությունը լավագույնս նկարագրում է ռուս արձակագիր Ռոման Սենչինը. «Трудно быть человеком - люди мешают»: Իսկապես, շատ դժվար է մարդ մնալ, շարունակել մարդու նման ապրել, երբ իշխանությունն ու ընդդիմությունը երրորդ դեմքով քննարկում են՝ պետությունը կմնա՞, թե՞ ոչ։

Նիկոլ Փաշինյանի՝ «Ադրբեջանը մի քիչ ագրեսիվ է, բայց որ Ղարաբաղը զիջենք միգուցե հանգստանա, համ էլ՝ Թուրքիան լավն է» քարոզչափուչիկը Թուրքիան այսօր պայթեցրեց։ Այսօր երեք զուգահեռ գործընթաց է տեղի ունենում։

Ինչ պետք է արվեր ինստիտուցիոնալ մակարդակով և չարվեց:

Ի՞նչ վիճակ է հիմա Արցախում, ու ինչպիսի՞ն է արցախցիների դիմակայունությունը' իմունիտետը, թշնամու սադրանքների նկատմամբ։

Շուրջ երկու ամիս առաջ անդրադարձել էի արցախցիներ ՄԱՐԱՏ ՄԱՆԱՍՅԱՆԻ և ԼՈՒՍԻՆԵ ՄԻՐԶՈՅԱՆԻ բազմազավակ ընտանիքի խնդրին։ Շրջափակված Արցախում ապրում են մեր 120 000 հայրենակիցները, որոնցից յուրաքանչյուրի խնդիրը ամենքիս անձնական խնդիրը պիտի դիտարկվի։ Իսկ Արցախը արդեն 142 օր կանգնած է հումանիտար աղետի շեմին։ Իմ հոդվածի հերոսը` Մարատ Մանասյանը, Արցախյան երեք պատերազմների մասնակից է, ով անգամ առողջական խնդիրներ ունենալով ` շարունակում է կատարել կոչումով զինվորականի իր պարտքը ու ոչ մի օր չլքել սահմանը, որովհետև չի կարող դավաճանել իր մարտական ընկերների և մեր հազարավոր եղբայրների արյամբ սրբացած Հողը։ Նրա ընտանիքին թեկուզ մասնակի օգնություն ցուցաբերելը շատ կարևոր է, որպեսզի կարողանանք որդեգրել Արցախն ապրեցնելու ծրագիր, միավորել Արցախն ապրեցնելու համար պայքարող նվիրյալների խմբերին։ Արցախը համայն հայության կյանքի ճանապարհն է։ Մեկ անգամ ևս ընթերցողի ուշադրությանն եմ ներկայացնում նույն հրապարակումը, որտեղ մանրամասն ներկայացված է արցախցի հիշյալ ընտանիքի պատմությունը և այն սոցիալական խնդիրները, որին բախվել են բազմազավակ ծնողները։