ՔՊ-ի ագիտատոր դարձած Գուրգեն Արսենյանը Թուրքիայի հասցեին մեղրածոր կենացներ է նվիրել և վկայել, որ ՀՀ անկախությունից հետո հարևան երկիրը երբեք չի սպառնացել Հայաստանին։ Արդյո՞ք դա այդպես է: Խոսենք փաստերով։
Հայաստանի ու Արցախի միջև հայրենական կապը, արդեն քանի դար, հատկանշվում է որպես մոր և զավակի հարաբերություն. մայր երկիր-Հայաստան և զավակ երկիր-Արցախ: Շատ զգացմունքային, բարոյական և փոխադարձ պարտավորվածություն թելադրող մերձակցություն է:
Արցախի պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանին անձամբ չեմ ճանաչում։ Մեկ անգամ հանդիպել եմ Մատենադարանում՝ «Ավրորայի» մրցանակաբաշխության նախնական լսումների ժամանակ։
Ցավալի է խոստովանել՝ ինչ-որ առումով ռուսի ոտնատեղը դարձանք, թուրքի էլ՝ չայխանան: Մեկն ասում է՝ կոշիկս սրբիր, որ փրկեցի, մյուսը՝ չայս մատուցիր, որ քեզ չսպանեմ: Փաստորեն, թուրքը համբերել գիտե, մենք՝ հոխորտալ:
Ռուսաստանը սկզբունքորեն չի կարող զիջել «Զանգեզուրի միջանցք» կոչեցյալը թուրքական աշխարհին ու գլոբալ արևմուտքին, քանի որ դրա հետ կապված գլոբալ ռիսկերը նույն կարգի են, ինչ ուկրաինական դեպքում, քանի որ այն ուղիղ ճանապարհ է բացում դեպի Կասպից ծովի ավազանն ու դեպի Միջին Ասիա՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով...