Այս հանդիմանող խոսքերը Քրիստոս ուղղում է այն քաղաքներին, որտեղ չընդունեցին Նրա վարդապետությունը, չնայած այդ քաղաքներում աստվածային մեծ հրաշքներ կատարվեցին:
Եվ իրապես այդ քաղաքներում Քրիստոս քարոզում էր անձամբ Ինքը, որտեղ բազմաթիվ հրաշքներ ու նշաններ գործեց և արեց ամեն ինչ, որ նրանք ապաշխարեն:
«Տեսա նաեւ մի մեծ, սպիտակ գահ եւ նրան, ով նստել էր դրա վրա. նրա ներկայությունից երկինք ու երկիր երկյուղ կրեցին ու փախան. եւ նրանց համար տեղ չգտնվեց: Եւ տեսա մեռելներ, մեծ ու փոքր, որոնք կանգնել էին գահի առաջ. եւ բաց արվեցին գրքեր. բացվեց նաեւ մի այլ գիրք՝ Կյանքի գիրքը:
«Սիրելինե՛ր, սիրենք միմյանց, քանի որ սերն Աստծուց է. եւ ամեն ոք, ով սիրում է, Աստծուց է ծնված եւ ճանաչում է Աստծուն: Իսկ նա, ով չի սիրում, չի ճանաչում Աստծուն, քանի որ Աստված սեր է» (Ա Հովհ.4;7-8):
Հույսը կամուրջ է անցողիկ ու հավիտենական կյանքերի միջև, հավատը՝ բազրիք, ով այդ կամրջով չի անցնում, չի հասնում հավիտենական կյանքին, հույսը հավիտենական կյանքին առաջնորդող կողմնացույց է, հավատը՝ քարտեզ, առանց որոնց Աստծուն չենք տեսնի:
Մեր ժամանակակից դարաշրջանի պատմության այն պահերին, երբ մենք գրեթե ամեն օր լուրեր ենք ստանում պատերազմներում հարյուրավոր ու հազարավոր մարդկային զոհերի մասին, հատկապես համառորեն առաջ են գալիս «հավիտենական» կյանքի և անձի անմահության վերաբերյալ կարևոր հարցեր:
Ինչպես ասում են` աչքը սովորի: Երբ մարդը չի գողանում, չի սպանում, չի օրինազանցում տուգանվելու, դատապարտվելու, ազատազրկվելու վախից միայն, դա արդեն իսկ դիմազրկում է և անէացում: Իսկ սատանայի թագավորությունում այլընտրանք չկա:
«Տերն իրեն ճանաչեցրեց դատաստան անելով, եւ մեղավորները կպատժվեն ըստ իրենց ձեռքի գործերի: Մեղավորները կրկին դժոխք կընկնեն, նաեւ բոլոր ազգերը, որոնք մոռացան Աստծուն» (Սաղ. 9;17-18):
Ռուսաստանը սկզբունքորեն չի կարող զիջել «Զանգեզուրի միջանցք» կոչեցյալը թուրքական աշխարհին ու գլոբալ արևմուտքին, քանի որ դրա հետ կապված գլոբալ ռիսկերը նույն կարգի են, ինչ ուկրաինական դեպքում, քանի որ այն ուղիղ ճանապարհ է բացում դեպի Կասպից ծովի ավազանն ու դեպի Միջին Ասիա՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով...