Հովհաննավանքը դարձել է հակաեկեղեցական որջ

Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, մեկնաբանելով Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի հայտարարությունը Տեր Արամ Ասատրյանի կարգալույծ լինելու մասին, հայտարարել է, որ եթե առաջնորդվենք նույն տրամաբանությամբ, ապա «Կանոնագիրք Հայոց»-ի համաձայն՝ Կտրիճ Ներսիսյանը ևս չի կարող լինել Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս, քանի որ դրժել է կուսակրոնության ուխտը և այդ փաստի բերումով ինքը ևս կարգալույծ է։

Փաշինյանի այս մեկնաբանությունը, որքան էլ ձևակերպված է եկեղեցական բառապաշարով, ըստ էության, հակասում է Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 17-րդ հոդվածին, որը հստակ սահմանում է․

«Եկեղեցին առանձնացված է պետությունից»։

Այդ դրույթից բխում է, որ պետական պաշտոնյան չի կարող մեկնաբանել Եկեղեցու կանոնները կամ միջամտել հոգևոր կարգապահական որոշումներին։

Կաթողիկոսի կամ որևէ հոգևորականի կարգավիճակը պետական իրավասության հարց չէ, այլ՝ Եկեղեցու ներքին ինստիտուցիոնալ որոշում, որը պետությունը պարտավոր է հարգել՝ անկախ քաղաքական կամ անձնական համակրանքներից։

Փաշինյանը, մեկնաբանելով Եկեղեցու հայտարարությունները և ներկայանալով Հովհաննավանքում որպես քաղաքական դերակատար, հակահայրապետական լարվածությունը վերածում է պետական քաղաքականության։

Այսօր Հովհաննավանքը դարձել է ոչ թե հավատքի միավորման վայր, այլ՝ հակաեկեղեցական որջ, որտեղ ձևավորվում է պետական իշխանության կողմից հովանավորվող «այլընտրանքային հոգևոր օրակարգ»։

Այդ քայլով Փաշինյանը նպաստում է Եկեղեցու ինստիտուցիոնալ ապամոնտաժմանը և նրա միասնականության կործանմանը։

Երբ իշխանությունը հատում է սահմանները և ներխուժում է Եկեղեցու տիրույթ, վտանգի տակ է հայտնվում ոչ միայն հոգևոր կառույցը, այլև՝ պետական ինստիտուտների նկատմամբ հանրային վստահությունը։

Եկեղեցու գործերին միջամտությունը պետության արժեզրկման սկիզբն է։

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• Փաշինյանի հայտարարության տողատակը
• Եկեղեցու շուրջ օղակը սեղմվում է․ Փաշինյանը նոր «տարածքներ» է նվաճում
• Ապոկալիպտիկը ոչ թե ընդդիմությունն է, այլ՝ իշխանության կառուցած իրականությունը
• Եթե «խաղաղություն» է հաստատված, ապա ինչու է Բաքուն դատում Արցախի ղեկավարությանը
• Դիմակավորված ձերբակալությունները՝ ընդդիմադիր մեդիայի դեմ կիրառվող պետական ճնշման հերթական դրսևորում
• Երբ լռությունը դառնում է մեղսակցություն․ Հայաստանի չասված պատասխանը Բայրամովին
• ՀԷՑ-ի շուրջ քաղաքական արկածախնդրությունը. վերջին արար
• «Խաղաղություն»՝ Ադրբեջանի պայմաններով. Փաշինյանն ընդունել է Բաքվի նոր պահանջը
• Փաշինյանը Վեհափառի հարցը պատրաստվում է «լուծել» ճնշման միջոցով
• Ալիևի օրակարգը՝ Երևանի կատարմամբ
• Ալիևը փոխեց Սևանի անունը
• Փաշինյանի նոր գրոհը․ ի՞նչ պետք է անի ընդդիմությունը
• Փաշինյանի «հոգևոր հեղափոխությունը»՝ աշխարհիկ պետության կործանման հետևանքով
• Փաշինյանի ընտրական շանտաժը
• ՔՊ-ի ինքնախոստովանությունը․ պետությունը ղեկավարել են «պահի տակ»
• Ապաշրջափակման ռուսական տարբերա՞կ․ Բաքվի «կառուցողականությունը»՝ Դուշանբեից հետո
• Գաղտնալսումների «ժողովրդավարություն»․ երբ պետությունը վերածվում է կոմպրոմատի գործարանի
• Քաղաքական հրահանգով արդարադատություն չի լինում. կարևոր բացահայտում
• Փաշինյանի հայտարարությունները՝ Սահմանադրության բացահայտ խախտում
• Ալիևի «խաղաղարար» ժեստը կամ ճնշման նոր ձև

Մեկնաբանություններ