«Ցնծացե՛ք և ուրախացե՛ք, որովհետև երկնքում ձեր վարձը շատ է»

«Երանի ձեզ, երբ ձեզ նախատեն ու հալածեն և իմ պատճառով ձեր մասին ամեն տեսակ չար խոսք` սուտ ասեն: Ցնծացե՛ք և ուրախացե՛ք, որովհետև երկնքում ձեր վարձը շատ է…» (Մատթ. 5:11-12):

Երանիներից վերջինը, մյուսների պսակը լինելով, կարելի է ասել, ամենամարդկային և հավատի մեջ զորացած քրիստոնյային կյանք տվողն ու ներշնչողն է:
Հիսուս Իր աշակերտներին պատվիրում է չվախենալ ու համարձակորեն խոստովանել իրենց հավատը մարդկանց առջև: Թելադրում է նրանց չընկճվել սպառնալիքից, չարչարանքից ու նույնիսկ մահից: Քաջալերում է, որ չամաչեն իրենց հավատից, այլ բարձր ձայնով հայտարարեն դրա մասին: «…Ով որ մարդկանց առաջ խոստովանի ինձ, մարդու Որդին էլ նրան կխոստովանի Աստծու հրեշտակների առաջ» (Ղուկ. 12:8):
Եթե մեր սերը Քրիստոսի հանդեպ կատարյալ է, ո՛չ չարչարանքները և ո՛չ էլ մահը մեզ չեն կարող վախեցնել: Այս իմաստով Պողոս առաքյալն ասում է. «Արդ, ո՞վ պիտի բաժանի մեզ Քրիստոսի սիրուց. տառապա՞նքը, թե՞ անձկությունը, թե՞ հալածանքը, թե՞ սովը, թե՞ մերկությունը, թե՞ վտանգները, թե՞ սուրը» (Հռոմ. 8:35): Ավելին, պատահում է ճիշտ հակառակը: Բոլոր դառնություններն ավելի են խորացնում աստվածային սերը: Սա հաստատեցին առաջին դարի և քրիստոնեական բոլոր դարաշրջանների նահատակները: Աշխարհը նրանց արյամբ ոռոգվեց` պատճառ հանդիսանալով քրիստոնեության տարածմանը:
Ահա ձեզ մի օրինակ արդարության ու ճշմարտության համար հալածվող մի սրբի կյանքից:
«Քրիստոնեության հալածանքների ժամանակ Բերիլոս եպիսկոպոսը ձերբակալվում է իր հրաշալի քարոզների և ուսուցումների համար:
Բյուզանդիայի Լևոն կայսրը գաղտնի հրաման է տալիս, որ նրան բանտում գլխատեն, որպեսզի չշարունակի իր պայքարը հանուն քրիստոնեության ուղղափառ հավատի:
Բերիլոս եպիսկոպոսը կայսրի հին բարեկամն էր և իր նվիրապետական աստիճանների բարձրացումը ստացել էր նրա հրամանով:
Երբ դահիճները գալիս են մահապատիժը գործադրելու, եպիսկոպոսը ծնկի եկած գրում է հետևյալ երկտողն ու խնդրում, որ այն անպայման հանձնեն կայսրին:
Նամակի բովանդակությունն այս էր. «Վեհափառ Տեր, միշտ էլ ուզել ես պատվել քո հին բարեկամին: Սարկավագությունից ինձ բարձրացրիր աբեղայության, աբեղայությունից` եպիսկոպոսության և հիմա մեծագույն շնորհն ես անում` պատվելով ինձ սրբազնագույն տիտղոսով, մարտիրոսության սուրբ պսակով, շնորհակալ եմ»:
Կայսրը, կարդալուց հետո այս սրտառուչ տողերը, ցնցվում է ու անդրադառնում, թե մեծ սխալ է գործել, հրամայում է, որ մահապատիժը չգործադրվի, բայց, ավաղ, սուրբն արդեն գլխատված էր»:
Մարդիկ այսօր «Աստծուն երկնքում չեն փնտրում, այլ նյութի մեջ» և «Իրավունքը ուժեղինն է» սկզբունքին են հավատում: Այդ «ուժեղ»-ը անխուսափելիորեն նյութն է: Հավատում են, թե ամեն հարգանք ու պատիվ պիտի ընծայվի նյութին և ոչ թե խելքին, սրտին ու հոգուն:
Այսօրվա ամենաահավոր հիվանդությունը ցուցամոլությունն է: Սա մի հոգեբանական հիվանդություն է, որը նմանվում է դատարկ տակառի ձայն հանելուն:
Հիսուսից հետո ո՞ր մի առաքյալը, ճշմարտախոս և արդար հայրապետը, վարդապետը կամ ճշմարտության ո՞ր մի քարոզիչը չի հալածվել: Սակայն այսօր այդ նույն հալածվողները իբրև սրբեր զարդարում են եկեղեցիների սուրբ սեղանները։ Նրանք պատմության էջերը փայլեցնում են ու դառնում սերունդների ներշնչման աղբյուր: Սակայն ո՞ւր են հալածողները, ո՞ւր են արդարության երեսին ապտակողները և փշեպսակ դնողները: Նրանք Աստծու օրենքի համաձայն խառնվել են գերեզմանների փոշիներին:
Աղոթում ենք Աստծուն, որ աղքատներ, կարոտյալներ և մանավանդ անբուժելի հիվանդներ չլինեն: Աստծու համար անկարելի ոչինչ չկա: Մեր աղոթքով կարող ենք հասնել ամեն ինչի: Միշտ աղոթեք և լցվեք մեր Տիրոջ սիրով, և եթե այդ սիրո համար նույնիսկ հալածանքի ենթարկվեք, «Ցնծացե՛ք և ուրախացե՛ք, որովհետև երկնքում ձեր վարձը շատ է…, այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեանս յաւիտենից: Ամեն» (Մատթ. 5:12):

Տեր Հովսեփ Ա. քահանա
ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Մեկնաբանություններ