Ալեքսանդր Շպակովսկին Բելառուսի Հանրապետության «Ցիտադել» վերլուծական նախագծի հեղինակն է: Նա Հայաստանում էր՝ մասնակցելու սեպտեմբերի 17-18-ը Երևանի պետական համալսարանի Իջևանի մասնաճյուղում կազմակերպված «Հայաստանի մարզերը հօգուտ եվրասիական ինտեգրման» միջազգային կոնֆերանսին, որը կազմակերպել էր «Ինտեգրացիա և զարգացում» հետազոտության և վերլուծության հասարակական կազմակերպությունը: Հանդիպելով մեկնումից առաջ՝ հնարավորություն ունեցա նրա հետ հանգամանալից հարցազրույց ունենալ, որը կտպագրվի «Իրատես de facto»-ի սեպտեմբերի 23–ի համարում:
-Ինչպե՞ս եք տեսնում Հայաստանն արտաքին քաղաքականության մեջ:
-Ես իրավիճակը գնահատում եմ եվրասիական ինտեգրման կտրվածքով: Կտրականապես դեմ եմ բոլոր քաղաքագետներին ու քաղաքական գործիչներին, ովքեր ասում են, թե Հայաստանը քաղաքական արժեք չունի ԵԱՏՄ-ի համար: Այդպես չէ: Նախ՝ պետք չէ ամեն ինչ չափել առևտրատնտեսական տեսակետից, երկրորդ՝ և առևտրում, և տնտեսության մեջ Հայաստանը դեռ ամեն ինչ չի ասել և ամեն ինչ չեն ասել Հայաստանի գործընկերները ներքին շուկայում: Բացի այդ՝ Հայաստանը այն երկիրն է, որ վիթխարի սփյուռք ունի իր քաղաքական ազդեցությամբ ու ֆինանսներով: Եթե մենք կարողանանք Հայաստանին հետաքրքրել եվրասիական ինտեգրմամբ, շատ օգտակար կլինի: Հարցը պետք է ձևակերպել ոչ թե ի՞նչ ենք մենք ստանում Հայաստանի ինտեգրումով, այլ՝ ի՞նչ ենք մենք առանց Հայաստանի կորցնում: Ես գտնում եմ, որ Հայաստանում համարժեք չընդունվեց նախագահ Սերժ Սարգսյան որոշումը՝ միանալ Մաքսային միությանն ու Եվրասիական տնտեսական միությանը: Ձեր ազատական-ազգայնական խավը, որ շատ ակտիվ է հետխորհրդային մյուս երկրների համեմատությամբ, այդ որոշումը որակեց սպառնալիք հայկական ինքնիշխանությանը: Իբր՝ Ռուսաստանի ՛՛ուռռահայրենասիական՛՛, շովինիստական որոշ շրջանակներ պարտադրեցին այդ որոշումը: Այդպես չէ: Իմ կարծիքով՝ այն պայմաններում, որում Հայաստանը հիմա գտնվում է՝ թշնամական շրջապատման, տնտեսական շրջափակման մեջ, Ռուսաստանի ռազմաքաղաքական աջակցությունն ունենալով, ՀԱՊԿ-ի անդամ լինելով, Հայաստանն այլ ընտրություն ոչ թե չէր կարող անել, այլ չպիտի աներ: Դա նորմալ, սուվերեն, ադեկվատ ընտրություն էր հօգուտ ԵԱՏՄ-ի: Ինձ չի զարմացնում, որ Հայաստանը միացավ, այլ զարմացնում է, որ այդքան ուշ միացավ: Դա պետք էր անել, երբ Ռուսաստանն ու Բելառուսը համատեղ ծրագրեր էին մշակում: Դա Հայաստանին պետք է քաղաքական, ռազմական, տնտեսական տեսակետից: Հիշեցնեմ, որ ոչ թե Մաքսային միությունը Հայաստանի առաջ կամ/կամ ընտրության պայման դրեց, այլ եվրակոմիսար Շտեֆան Ֆյուլեն, որ հիմա, չգիտես ինչու որոշումը փոխել է: Ես կարծում եմ՝ տնտեսական նկատառումներով:
-Աշխարհը սրընթաց է փոխվում: Բայց Հայաստանը ոչ միայն Հայաստանն է, այլև՝ Լեռնային Ղարաբաղը: Իր հերթին՝ պարոն Լուկաշենկոն ևս դեմ էր, որ Հայաստանը Լեռնային Ղարաբաղի հետ միանա ԵԱՏՄ-ին:
-Լեռնային Ղարաբաղի հարցով զբաղվում է ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը: Բելառուսը հետխորհրդային տարածքի երկրների նկատմամբ իր արտաքին քաղաքականության մեջ ավանդաբար ելնում է իր խաղաղարար առաքելությունից: Մեզ համար հետխորհրդային տարածքը մեր հարազատ տարածքն է: ԽՍՀՄ-ի փլուզումը մենք հիվանդագին ընդունեցինք: Մեր ժողովուրդը 1990-ին հանրաքվեում դեմ քվեարկեց ԽՍՀՄ-ի կազմաքանդմանը, մենք չենք ամաչում մեր խորհրդային անցյալից, մենք հպարտ ենք այդ անցյալով: Այդ պատճառով հետխորհրդային տարածքի ցանկացած դժբախտություն մենք ծանր ենք տանում: Եվ ոչ մի դեպքում մենք ոչինչ չենք անի, որ հակամարտությունը լրացուցիչ սրենք: Մենք կողմերից ոչ մեկին ոչ կաջակցենք, ոչ կմեղադրենք: Լեռնային Ղարաբաղի հարցը, իմ կարծիքով, Երևան-Բաքու-Մոսկվա քաղաքական կամքի դրսևորման հարթության մեջ է: Բարդ հարց է, բայց այնպես պետք է լուծվի, որ բոլորը գոհ մնան: Ինչ վերաբերում է մեր դիրքորոշմանը, պետք է հավատալ ոչ թե կուլուարային ասեկոսեներին, այլ փաստերին:
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ