«Վերջին օրերի՛ համար գանձեր դիզեցեք»

«Բարի՛ Վարդապետ, ի՞նչ պետք է անեմ, որ հավիտենական կյանքը ժառանգեմ» (Մարկ. 10. 17)։
Աստծո ամենամեծ ձեռքբերումը կատարյալ մարդու արարումը չէ, այլ Իր իսկ մարմնացումը` որպես մարդու և բարու կատարյալ միություն:
Մարդ` Աստծո պատկերով և նմանությամբ` Աստծո պես անզուգական մի էակ. բոլոր մարդիկ են աշխարհ գալիս որպես այդպիսին, բայց քչերին է հաջողվում աշխարհից հեռանալ որպես մարդ:
Աստված սիրում է մարդկանց (նրանց, ովքեր մտահոգված են իրենց նկարագրի պահպանմամբ) և կամենում է, որպեսզի բոլորը հասնեն կատարելության և մեղքից փրկության:

Աստված է միակ բարին և ակունքը ամենայն բարիքի, և Նրան հասնելու միակ ճշմարիտ ուղին բարիք գործելն է` պայքարը տիեզերական չարի դեմ աստվածազարմ և հավիտենական բարությամբ: Եվ եթե կամենում ենք հասնել կատարելության և դառնալ ժառանգը հավիտենական կյանքի և ո՛չ հավիտենական տանջանքների, պետք է սկսել պատվիրանապահությունից և ավարտել անձնուրացությամբ` հրաժարվելով ամեն ինչից ու հետևելով Հիսուսին, իսկ նրանց համար, ովքեր հարստություն ունեն, Բարի Վարդապետը ավելացնում է. «Քեզ մե՛կ բան է պակասում. եթե կամենում ես կատարյալ լինել, գնա վաճառի՛ր, ինչ որ ունես ու աղքատների՛ն տուր և երկնքում գանձեր կունենաս» (Մարկ. 10.21): Այո՛, ձեր գանձերը թող լինեն երկնքում, «որտեղ ո՛չ ցեց և ո՛չ ժանգ չեն ոչնչացնում, և ո՛չ էլ գողերը պատերն են ծակում ու գողանում. քանի որ, ուր ձեր գանձերն են, այնտեղ և ձեր սրտերը կլինեն» (Մատթ. 620-21), քանզի եթե մարդու գանձը Աստծո մոտ է, իսկ Ինքը` Աստված, մարդու սրտում, ուրեմն նա չի կարող իրեն թույլ տալ ծառայելու երկու տիրոջ` և՛ Աստծուն, և՛ մամոնային (մամոնան հին աշխարհում դրամի կուռքն էր և մեր օրերում էլ, ցավոք, երկրպագուների պակաս չի զգում): Փոխարենը Հիսուս պատվիրում է մարդկանց՝ աշխարհիկ հարստությունը գործածել Աստծո բարեկամությունը շահելու համար, որպեսզի այս աշխարհից հեռանալուց հետո հավիտենական հարկերի տակ ընդունեն նրանց: Հակառակ պարագայում մարդը մխրճվում է վտանգավոր մի արատի մեջ, որից պետք է զգուշանալ. «Տեսեք, որ զգույշ լինեք ամեն տեսակ ագահությունից, որովհետև մարդու կյանքը իր կուտակած հարստության մեջ չէ» (Ղուկ.12.15): Նա, ով պատրաստ չէ ամեն րոպե հրաժարվելու իր ինչքից, իր հույսը դրել է ոչ թե Աստծո, այլ սնոտի հարստության վրա, ինչի մասին Հակոբոս Տեառնեղբայրը ասում է. «Ձեր հարստությունը փտած է, ձեր զգեստները՝ ցեցի կեր, և ձեր արծաթն ու ոսկին՝ ժանգոտած. և նրանց ժանգը ձեր դեմ որպես վկայություն պիտի լինի և պիտի ուտի ձեր մարմինը՝ ինչպես կրակը. վերջին օրերի՛ համար գանձեր դիզեցեք» (Հակոբոս. 5.2-3):

Բարեգործության դեպքում առանցքայինը մարդու հոգևոր գիտակցության մակարդակն է. «Ով որ գիտի, թե ինչ է բարին և չի անում, նրա համար այդ մեղք է» (Հակ. 417): Չի կարելի բարեգործություն անել ի տես մարդկանց. «Չխաբվեք. Աստված չի ծաղրվում, որովհետև ինչ որ մարդ սերմանում է, նույնը և կհնձի. ով սերմանում է իր մարմնի համար, այդ մարմնից էլ կհնձի ապականություն. իսկ ով Հոգու համար է սերմանում, այդ Հոգուց էլ կհնձի հավիտենական կյանք» (Գաղ. 6.7 -8):

Աստծո ստեղծած ամեն բան բարի և կատարյալ է. թե՛ տիեզերքը և մարդը, թե՛ տիեզերքը և մարդկային հարաբերությունները կարգավորող օրենքները, և արարչությունը կհարատևեն բարու մեջ ու կմիտվեն կատարելության այն դեպքում միայն, եթե դուրս չգան աստվածադիր օրենքների ծիրից: Հետևաբար, բարիք անել նշանակում է ոչ թե սոսկ օգնել մարդկանց, այլ չդավաճանել Աստծուն: Բարի գործ անելու համար անհրաժեշտ է լոկ, որ չլինեն այն չանելու հիմնավորված պատճառաբանություններ: Իրականում բարի է նա, ով իր սրտի դուռը բացում է այն բախող և ներսում օթևան փնտրող Աստծո առաջ և չի վտարում իր սրտից Աստծուն, եթե նա արդեն իսկ օթևանել է այնտեղ: Բարի գործը պետք է անել ոչ թե չկամորեն, այլ հոժարությամբ, քանզի եթե մի բան անում ենք պարտադրված, ուրեմն դա հենց մեր պարտքն է, իսկ երբ անում ենք սիրով, մենք վարձք ունենք, որը պետք է ակնկալել ոչ թե նրանից, ում օգնության ձեռք ենք մեկնել, այլ Աստծուց, որ հատուցելու է բոլորին ըստ իրենց գործերի: Բարի գործը նմանապես մի փորձ է` ապերախտ չգտնվելու Աստծո Սիրո և Նվիրումի` մեր Տեր և Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսի հանդեպ։

Երեցկին Լիլիթ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Գորիս

Մեկնաբանություններ