Մեր կռիվը չավարտվեց 1994-ին, պարզապես այդ ժամանակ մեր գլխի տակ շատ հարմարավետ, փափուկ բարձ դրեցին։ Մենք էլ իսկույն ընկղմվեցինք անուշ քնի մեջ, համարեցինք հարցը լուծված ու անցանք․․․ Ոմանք անցան ալան-թալանին, ոմանք՝ իրենց անձնական կյանքը դասավորելուն, ոմանք պարզապես կորան տեսադաշտից, շատ քչերը մնացին այն համոզման, որ այդ բարձը մի օր դնելու են մեր բերանին, որ խեղդեն: Դրա համար անընդհատ փորձում էինք բարձը քաշքշել, հանել թմբիրի մեջ ապրող ժողովրդի գլխի տակից, բայց չէր ստացվում։ Չէր ստացվում, քանի որ կենտրոնները սկսում էին պիտակավորել նման մարդկանց, ասելով, թե սրա-նրա պրոյեկտն է, սրա-նար մարդն է․․․ Հիմա բարձը հանել են, բայց չհաջողվեց դնել մեր բերանին, որպեսզի խեղդեն: Հիմա այդ բարձը այլ տեղ է, այլոց գլխի տակ է, պետք է պատրաստվենք, որ երբ հերթն իրենց հասնի, իրենց գլխի տակից հանելուն հասնի, իսկույն դնենք բերաններին․․
Կարեն Հովհաննիսյան