1915-1923 թթ. Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի հիշատակման և 1,5 միլիոն նահատակների ոգեկոչման արարողություններն արդեն հետևում են մնացել, սակայն մեզ այդպես էլ չի լքում դեռևս ապրիլի 24-ից առաջ մեզ համակած և ահագնացող ունայնության զգացումը
Ապրիլի սկզբից մինչև երեկ Երևանը համաշխարհային ուշադրության կենտրոն էր՝ մեկ Քիմ Քարդաշյանն էր, մեկ՝ Քանյե ՈՒեսթը, հետո Հռոմն ու Վատիկանը, հետո Եվրախորհրդարանը, հետո Ավստրիան, հետո Գերմանիան, ԵԽԽՎ-ն…
Ամբողջ օրն անձրևեց: Հիմա էլ է անձրև գալիս: Աշխարհի հեռուստաէկրաններից այսօր չիջնող կադրերում անձրևն ու հայերը միասին են: Տասնյակ ու տասնյակ խոսքեր հնչեցին՝ պաշտոնական ու անկեղծ:
«Հանգեք իմ որբեր, իզուր են հուզմունք, իզուր և անշահ»՝ Հովհաննես Թումանյանի 1915-ին գրված այս տողերը ինձ քանի օր է՝ հանգիստ չեն տալիս: Ամենայն Հայոց բանաստեղծի ձեռամբ հայոց «Հոգեհանգիստը» 100 տարի առաջ հասկանալի ու բացատրելի էր:
Իսկական նարեկյան վիճակ է ապրիլի 24-ից առաջ: Բոլոր առումներով:
Բայց նախ այն մասին, որ Բակո Սահակյանը չի մասնակցելու Եղեռնի 100-րդ տարելիցի հայաստանյան միջոցառումներին:
Ապրիլի 16-ին 4 ժամ ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը ուղիղ եթերում պատասխանում էր ռուսաստանցիների հարցերին: Գերազանցապես՝ տնտեսական, սոցիալական, առողջապահական, նաև՝ անձնական: Եվ իհարկե՝ քաղաքական:
Հիմա Նժդեհի կյանքի ամենավիճահարույց և ողբերգական տարիների մասին։ Իհարկե, հեշտ ճանապարհն այսօր կլիներ այն, որ լռության մատնեինք 1941-45 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակների փաստերը, երբ հիտլերականները փորձում էին իրենց նպատակների համար օգտագործել գերի ընկած հայ զինծառայողներին։
Նկատեցի՞ք՝ ինչ սահուն քաղաքական ասպարեզում հաստատվեց «ստերիլ մաքրություն»: Ցեղասպանության և համահայկական հռչակագրի թեմաներով մի քիչ խոսեց ու հոգնեց առաջին նախագահը: Երկրորդ նախագահը խոսեց, որ հիշեցնի՝ ինքը կա ու նորից լռեց:
Երեկվա ուղիղ գծում ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինին ուղղված տասնյակ հարցերի թվում կային զենքի վաճառքին վերաբերող հարցեր: Զենիթային «С-300» համալիրներ Իրանին տրամադրելու պայմանագիր էր ստորագրվել, որը հետո կասեցվեց:
Հայաստանը կտրել Ռուսաստանից ու Իրանից (հյուսիս-հարավից) և տեղավորել Չինաստանից Եվրոպա (արեելք-արևմուտք) աշխարհատնտեսական առանցքում չի հաջողվելու, չնայած Հայաստանն իր կողմից ամեն բան արել է դրա համար. 2018-ին բեմականացրել է թավշյա հեղափոխություն, տուրք է տվել թուրքական պահանջներին` հրաժարվելով Արցախից, խոստացել է Սյունիքով անցնող ճանապարհը վերապատվիրակել...