Երբ աշխարհում միլիարդավոր մարդիկ կան, իսկ դու մենակ ես, որովհետև միայն մեկին ես սպասում։
ՈՒ առանց իր գրկող հայացքի լռություն է միայն, ամայացնող լռություն։
Ես ամբողջովին տրվում եմ այդ լռությանն ու, սրտիս զարկերը հաշվելով, սպասում քո անէ հպմանը։
Եվ նորիցունորից սիրահարվում եմ միայն քեզնով լցված մենակությանս...
ՈՒ գրկում սենյակիս օդը, պինդ, պինդ, ավելի պինդ..․
Մենս...
Կարին ՏՈՆՈՅԱՆ