Հովհաննես Շարամբեյանի անվան ժողովրդական ստեղծագործության կենտրոնում բացվել է ԳԱԳԻԿ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆԻ լուսանկարչական աշխատանքների ցուցահանդեսը:

«Գույ­նե­րի խոր­հր­դա­վոր աշ­խար­հում ես տես­նում եմ սա­վառ­նե­լու ան­զու­գա­կան հնա­րա­վո­րու­թյուն, որն ինձ տա­նում է տիե­զեր­քի իմ աստ­ղի մոտ, ու աստ­ղե­րը, մթու­թյան մեջ փայ­լե­լով, ինձ տա­լիս են գու­նա­վոր զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րով լի է­ներ­գիա: Այն­տեղ գտ­նում եմ ստեղ­ծա­գոր­ծե­լու ան­բա­ցատ­րե­լի խոր­հուր­դը: Իմ տե­սիլք­նե­րում հայ­տն­վում են բազ­մօ­րի­նակ ճախ­րող պատ­կեր­ներ, ո­րոնք հա­ճախ ան­մահ նկար­ներ են դառ­նում»: «Ի՞նչ է ար­վես­տը» հար­ցին այս­պի­սի բա­նաձևում է տա­լիս գե­ղան­կա­րիչ ԴԱ­ՎԻԹ ԴԱ­ՆԻԵ­ԼՅԱ­ՆԸ:

«…Մտա­դիր եմ մի կերպ մտ­նել…»: Ցն­ցող խոս­տո­վա­նանք է. Սա­րյա­նը նոր էր ա­պա­քին­վել հյու­ծիչ հի­վան­դու­թյու­նից. «Փա­րիզ հաս­նե­լով 1926 թ. սեպ­տեմ­բե­րին, ես ստիպ­ված ե­ղա զբաղ­վել իմ թու­լա­ցած ա­ռող­ջու­թյամբ:

«Ի­րա­տե­սը» շա­րու­նա­կում է զրույ­ցը ար­ձա­կա­գիր, թարգ­մա­նիչ, բա­նա­սի­րա­կան գի­տու­թյուն­նե­րի դոկ­տոր, պրո­ֆե­սոր ԴԻԱ­ՆԱ ՀԱՄԲԱՐ­ՁՈՒ­ՄՅԱ­ՆԻ հետ: Գրի, կան­խա­սա­ցու­թյան, ի­րա­տե­սու­թյան, հո­ռե­տե­սու­թյան, պայ­մա­նա­կան ու կա­յուն կռա­հում­նե­րի ներ­հյու­սում­նե­րը Դիա­նա Համ­բար­ձու­մյա­նի խոս­քում բա­ցում են մտա­ծում­նե­րի ար­տա­սո­վոր մի տա­րա­ծու­թյուն, ո­րում յու­րա­քան­չյու­րը հնա­րա­վո­րու­թյուն է ստա­նում գտ­նե­լու ի­րեն ան­հան­գս­տաց­նող մեծ ու փոքր խն­դիր­նե­րի լուծ­ման սե­փա­կան բա­նա­լին:

Հոկտեմբերի 6-9-ը Երևանում կանցկացվի Տեղեկատվական տեխնոլոգիաների համաշխարհային կոնգրեսը՝ World Congress on Information Technology (WCIT):

Կո­մի­տաս վար­դա­պե­տի ձե­ռագ­րե­րը պահ­վում են Ե­ղի­շե Չա­րեն­ցի ան­վան գրա­կա­նու­թյան և ար­վես­տի թան­գա­րա­նում (ԳԱԹ): Թան­գա­րա­նի ե­րաժշ­տա­կան ֆոն­դե­րի ա­վագ գի­տաշ­խա­տող ՄԱ­ՐԻ­ՆԵ ՄՈՒ­ՇԵ­ՂՅԱ­ՆԻ տե­ղե­կաց­մամբ` ներ­կա­յումս Կո­մի­տա­սի ար­խի­վը վե­րամ­շակ­վում է:

ՍՈՒ­ՍԱՆ­ՆԱ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱ­ՆԻ հետ զրու­ցել ենք նրա «Հար­բած, հափ­րած, գի­նե­խաբ» բա­նաս­տեղ­ծա­կան գր­քի մա­սին:

Միջ­նա­դա­րում Քյո­թա­հիա­յում աշ­խույժ և հա­րուստ հայ­կա­կան հա­մայնք է ե­ղել , որ­տեղ էլ 14-15-րդ դա­րե­րում աս­տի­ճա­նա­բար զար­գա­ցել է հախ­ճա­պա­կյա սա­լիկ­ներ ու սա­փոր­ներ պատ­րաս­տե­լու ար­վես­տը, և ձևա­վոր­վել է Քյո­թա­հիա­յի հայ­կա­կան սա­լիկ­նե­րի դպ­րո­ցը:

Երևա­նը կա­ռուց­վեց: Մայ­րա­գյու­ղը վե­րած­վեց մայ­րա­քա­ղա­քի: Ի­րա­կա­նա­ցան Սա­րյա­նի գողտ­րիկ (նա մի տնակ կա­ռու­ցեց ու մի ար­վես­տա­նոց և ան­գամ մի ա­ռան­ձին փոք­րիկ պատ­կե­րաս­րահ) և կո­թո­ղա­յին (նա ստանձ­նեց հայ ազ­գա­յին կեր­պար­վես­տի ա­ռա­գաս­տա­նա­վի հրա­մա­նա­տա­րու­թյու­նը և նա­վար­կու­թյան տա­րավ խոր­հր­դա­յին ու հա­մաշ­խար­հա­յին կեր­պար­վես­տի ծո­վե­րում) ե­րա­զանք­նե­րը:

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը ար­ձա­կա­գիր, թարգ­մա­նիչ, բա­նա­սի­րա­կան գի­տու­թյուն­նե­րի դոկ­տոր, պրո­ֆե­սոր ԴԻԱ­ՆԱ ՀԱՄ­ԲԱՐ­ՁՈՒ­ՄՅԱՆՆ է։