Ամենաիրական լռության հևքը

Ես կամենում էի վերադառնալ

դատարկ քաղաքների հևքից`

դեպի ընծայաբերումը երկնքի։

Գարնան բալենու մեջ

իմ հայացքը իրեն

ծաղկած ճյուղի հետ շփոթեց.

իմ հայացքը մեղուները որսացին

և իմ զարմանքը տարան

դեպի պետությունները մայրական,

տարան դեպի հայրենիքը մայրական։

Ես կամեցա վերադառնալ

հիացմունքի միջնադարյան

սիրերգի մեջ

և իմ սիրտը դրեցի կարպետի նախշում։

Նա ինձ արտասանեց

ոտքերի տակ հայրենի,

նա ինձ փոխադրեց

քամու մեջ շարականի,

նա ինձ փռեց սրոհունդի

խակ կանաչի մեջ

և կույս արագիլներ կանչեց

Արածանի գետի շամբուտներից,

և նիզակներ դրեց իմ թևերի տակ`

որպես խեչակներ,

և ասաց` թե կարող ես,

աճի՛ր վազի մեջ։

Ես կամեցա աճել և հեղեղվել

տորոն կարմիր բույսի

համաստեղության հետ։

Իմ սիրտը չվրիպեց ինձ,

իմ հոգին չշփոթեց ինձ,

իմ ճանապարհը սկսվեց և կավարտվի

թռչնակերպ վարդնյակի տիեզերքում`

մի կիսատ մնացած խաչքարից համբարձված,

դեպի հևքը ամենաիրական լռության։

Գագիկ Սարոյան

Մեկնաբանություններ