Երբեմն կյանքի համար պետք է կրակել

21-րդ դարում 20-րդ դարի նվիրյալների քայլերը չգիտակցելու, այն պաթոսի ու ազգային պոպուլիզմի վերածելու օր ու վիճակ է:

Ու դա` պետականազրկման ակտիվ ցիկլում:

Պետությունը վաստակելիք է, ծանր ու օպերատիվ կոշտ որոշումներ ընդունելու վիճակ է, ձևապաշտություն ու ղզիկություն չէ, այլ ձգանը քաշելու ու դրա բոլոր հիմնավորումները ունենալու վիճակ է:

Անկախության այն քիչ մարդիկ, ովքեր Առաջին հանրապետությունում էին, նյութապես աղքատ, բայց հոգով ու կամքով հզոր անհատականություններ էին:

Այսօրվա իրական՝ կենցաղային Հայաստանի կոնցեպտի՝ լիարժեք հակառակ սուբյեկտներ:

Հակատրամբանությունն այն աստիճան է, որ հայ էլիտա-հանրույթն անգամ չի գիտակցում այն աղետը, որին բացահայտ գնում են գործողները. այդ մասին հաղորդելու իր իսկ արձագանքը՝ դիպուկ գրառումներն են դարձել:

Արամ Մանուկյանը քաղաքական հայ էր, որ լուծումներ էր տալիս:

Շուտով հերթական՝ արդեն 1000-րդ անգամ շատ «անակնկալ» ու անսպասելի ձեզ իրականության հետ կառերեսեն,. ու ամեն դեպքում դուք մտքի ծայրով հույս ունեք, որ ռուսները կամ իրանցիք չեն թողնի: Ձեզ դա թվում է:

Նման մտքի կրողները իրավունք չունեն պետություն ունենալ:

Չպայքարելը, չմտածելը, չպլանավորելը, շահով առաջնորդվելը հարճի վարքն է, ով արդյունքում վարձահատույց է լինում ամենով:

Կեցցե այն հանրապետությունը, որ ամենամեծ դժվարություններով ուժեղ ու ձիգ Տղամարդիկ, քաղաքական հայերը, ինքնության կրողները կարողացան կազմակերպել ու պահել:

Վ. Սարոյանը ասում էր, որ երբ գա կրակելու ժամանակը, պետք է անհուն սիրով ու կամքով, կյանքի անհուն շարունակականության զգացումով ու պատասխանատվությամբ դա անել, քանի որ երբեմն կյանքի համար պետք է կրակել, որ հայը ապրի ու ապրելու տեղ ունենա, իր միջի ստրուկին ոչնչացնելու ձև ունենա:

Պետությունը գոյություն ունենալու ամենապրագմատիկ ու ճիշտ ձևն է:

Ինքնությունը անասունից՝ անհատին, մտածող վիճակին տարբերող հիմնական գիծն է, որ գործողները ցանկանում են ջնջել:

Առանց դրա հանձնել ու հանձնվել չի լինի:

Այս մասին խոսելու ժամանակն անցել է վաղուց, այլ պրիորիտետների ժամանակներ են:

Ալեն Ղևոնդյան

Մեկնաբանություններ