Երկու օր է հետևում եմ քաղաքական դաշտին. բազմատեսակ հարվածահարումներից հետո ինձ առավել վստահելի թվաց, որ ամեն ինչ դեռ կորած չէ, որ այնտեղ դեռ կանաչ ծիլեր կհայտնվեն, երբ սերմահատիկներ նետվեն ավերակների մեջ, ջրվեն սիրով և հոգածությամբ։
Արդյոք ապագա հայ պատմաբանները կներկայացնե՞ն այն ճիշտ իրականությունը, որ տեղի է ունենում այսօր Հայաստանում և Արցախում, թե՞, ինչպես միշտ, մեղավորներ կփնտրեն արտաքին ուժերի մեջ՝ մեղադրելով Ռուսաստանին, հավաքական Արևմուտքին։
Դավաճանության և հողահանձնման ներկա փուլի հիմնական պատասխանատուն «Նիկոլ-Փաշինյան-տիտուլյար ընդդիմություն» համակարգում ստեղծված բալանսն է, երբ երկու կողմերը փոխանցումներով խաղում են իրար հետ և չեն թողնում, որպեսզի փողոցային շարժումը վերածվի իշխանափոխության։
Ինչպես էլ ավարտվի պատերազմն ՈՒկրաինայում, այն, միևնույնն է, լինելու է Ռուսաստանի օգտին։ Խոսքը չի վերաբերում տարածքային ընդլայնմանը, խոսքը չի վերաբերում նրան, որ ծայրագույն պատժամիջոցների պայմաններում կարողացավ վերախմբավորվել ու դիմագրավել։ Խոսքը վերաբերում է նախ և առաջ Ռուսական պետության ռազմավարական վերաիմաստավորմանը...