Իմ երջանկահիշատակ համագյուղացուց մի թևավոր խոսք է մնացել շրջանառության մեջ, որը երեկ հիշեցի «Ռուսաստանի մոտալուտ պարտությանը» սրտատրոփ սպասող և այդ պարտությունը ցնծությամբ նշելու պատրաստ հայ «արևմտամետ քյարփինջների» էյֆորիկ դրսևորումների հետ կապված:
...Երբ Պոլիս հասա, թուրք գրողներ հարցուցին ինձի. ու՞ր կուզես երթալ... Ըսի՝ միայն Բիթլիս: Դժվար է, ըսին, օտարներուն այդ կողմերը չեն թողուր, բայց բան մը կընենք, որ երթաս... Բան մը ըրին, ու գացի...
․․․Հանդիպումներից մեկի ժամանակ հարց տվին, թե ամերիկյան ընթերցողներն արդյոք գիտե՞ն, որ իր գործերում նկարագրված մարդկանցից շատերը հայեր են, չէ՞ որ հայկական անունները կարող են ոչինչ չասել նրանց:
Ազգային Ժողովից անհետացել են առյուծի արձանիկը և հոբելյանական հուշամեդալներ:
Ինչքան խուժան կա բերել դարձրել եք ձեզ օգնական խորհրդական, ինչքան ապադասակարգայնացաված կա, մուտք ու ելք ունի ԱԺ:
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...