Իրանի և Միացյալ Նահանգների միջև բանակցությունների հինգերորդ փուլի ավարտից հետո Իրանի գլխավոր բանակցող, արտգործնախարար Աբբա Արաղչին հայտարարել է, որ «դա բանակցությունների ամենապրոֆեսիոնալ փուլերից մեկն էր»։ «Մենք անսասան ենք մեր դիրքորոշումներում։ Ամերիկյան կողմն այժմ հստակ պատկերացում ունի Իրանի դիրքորոշման վերաբերյալ»,- շեշտել է նա։               
 

«Սա հա­մա­վա­րակ­նե­րից ա­մե­նա­սար­սա­փե­լին չէ, նա­խորդ­նե­րի պես սա նույն­պես հաղ­թա­հա­րե­լու ենք»

«Սա հա­մա­վա­րակ­նե­րից ա­մե­նա­սար­սա­փե­լին չէ, նա­խորդ­նե­րի պես սա նույն­պես հաղ­թա­հա­րե­լու ենք»
24.04.2020 | 01:36

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը բա­նաս­տեղծ, Հով­հան­նես Հով­հան­նի­սյա­նի տուն-թան­գա­րա­նի տնօ­րեն ԽԱ­ՉԻԿ ՄԱ­ՆՈՒ­ԿՅԱՆՆ է:

-Խա­չիկ, հա­ջող­վե՞լ է ար­տա­ծել ինք­նա­մե­կու­սա­ցու­մի Ձեր բա­նաձևը, ո­րի կա­րիքն ու­նենք այ­սօր բո­լորս, ըստ ո­րում՝ յու­րա­քան­չյու­րիս դեպ­քում այն ու­նի իր ա­ռանձ­նա­հատ­կու­թյուն­նե­րը:
-Դեռ դպ­րո­ցա­հա­սակ տա­րի­նե­րից եմ մղ­վել ա­ռանձ­նու­թյան. այդ­պես հեշտ է ըն­կա­լել, մար­սել տե­սածդ, զգա­ցածդ: Հի­մա ժա­մա­նա­կա­հատ­վա­ծի մեծ բա­ժին տր­վեց` ա­զա­տո­րեն անց­նե­լու հու­շե­րի մի­ջան­ցք­նե­րով: Մի ա­ռի­թով ա­սել եմ` մար­դու ներ­սի ա­նա­սու­նը գլուխ է բարձ­րաց­րել և ա­մե­նուր խոշ­տան­գում է աստ­վա­ծա­յի­նը: Հնա­րա­վո­րու­թյուն է տր­վել, է­ժա­նա­գին հո­րին­վածք­նե­րը մեր­ժե­լով, հա­ղորդ­վե­լու գրա­կա­նու­թյան, ե­րաժշ­տու­թյան մարդ­կու­թյան ստեղ­ծած բարձ­րա­գույն ար­ժեք­նե­րին: Մենք շր­ջան­ցում ենք մեր ազ­գա­պահ­պան ար­ժեք­նե­րը՝ դառ­նա­լով դր­սից թա­փան­ցած կամ պար­տադր­ված ան­կեն­սու­նակ, այս­պա­հա­կան մշա­կույ­թի շր­ջա­նա­ռուն:
-Հով­հան­նես Հով­հան­նի­սյա­նի տուն-թան­գա­րանն այս օ­րե­րին ակ­տիվ գոր­ծում է առ­ցանց: Որ­քա­նո՞վ է տնօ­րե­նը մաս­նակ­ցում այդ գոր­ծըն­թա­ցին:
-Հով­հան­նես Հով­հան­նի­սյա­նի տուն-թան­գա­րա­նը ժա­մա­նա­կին իմ նա­խա­ձեռ­նու­թյամբ է, ՀՀ մշա­կույ­թի նա­խա­րա­րու­թյու­նից օ­տար­վե­լով, հայ­տն­վել քա­ղա­քա­յին հա­մայն­քի հաշ­վեկշ­ռում: Մեր նշա­նա­վոր ար­վես­տա­գետ­նե­րի հետ թան­գա­րա­նի գրա­կան սրա­հում տե­ղի ու­նե­ցող հան­դի­պում­նե­րը, մեր երկ­րում լույս տես­նող ար­ժե­քա­վոր նոր գր­քե­րի շնոր­հան­դես­նե­րը, ե­րի­տա­սարդ ստեղ­ծա­գոր­ծող­նե­րին հան­րու­թյա­նը ներ­կա­յաց­նե­լու մի­ջո­ցա­ռում­ներն եմ հիմ­նա­կա­նում կազ­մա­կեր­պում: Հով­հան­նես Հով­հան­նի­սյա­նի տուն-թան­գա­րա­նի է­ջը վա­րում է մեր գի­տաշ­խա­տո­ղը` Քրիս­տի­նա Աբ­րա­հա­մյա­նը, ո­րի ա­մու­սի­նը` Ար­մա­նը, նույն­պես թան­գա­րա­նի նվի­րյալ­նե­րից է և ա­ռանց վար­ձատ­րու­թյան մշ­տա­պես օգ­նում է մեր մի­ջո­ցա­ռում­նե­րը նկա­րա­հա­նե­լուն: Ընդ­հան­րա­պես, թան­գա­րա­նի աշ­խա­տա­կազմն իր ե­ռան­դով ու կազ­մա­կերպ­վա­ծու­թյամբ հա­գե­ցած է դարձ­նում աշ­խա­տան­քա­յին օ­րը:
-Հետևե­լով ֆեյս­բու­քյան Ձեր է­ջին՝ նկա­տում եմ, որ բա­նաս­տեղ­ծու­թյուն­ներ այս օ­րե­րին, այ­նուա­մե­նայ­նիվ, գր­վում են:
Կա՞ գե­րիշ­խող թե­մա, հույզ: Թեև բա­նաս­տեղ­ծու­թյունն ինքն է հա­ճախ թե­լադ­րում թե­ման, հույ­զը, և վեր­ջում բա­նաս­տեղ­ծը զար­մա­նում է, որ գր­վեց այն, ինչ գր­վեց:
-Կյան­քը հենց բա­նաս­տեղ­ծու­թյուն է: Ինչ­պես կեղծ մարդ­կանց հետ շփում­նե­րից, այն­պես էլ մար­դուն շր­ջան­ցող կեղծ հո­րին­վածք­նե­րից խու­սա­փում եմ: Նկա­տել եմ` ա­նա­սե­լիք, պս­տիկ հո­գով գո­յանք­նե­րը փոր­ձում են ար­վես­տը վե­րա­ծել քաո­սի` ի­րենց «հան­ճա­րե­ղու­թյանն» ա­նըն­կա­լու­նակ հա­մա­րե­լով ապ­րեց­նող ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­ներ փնտ­րող պահ­պա­նո­ղա­կան հան­րու­թյա­նը: Աստ­ղե­րի թեր­թե­րունք­ներ խա­ղաց­նող այդ ինք­նա­խաբ­ված­նե­րը եր­բեք չեն կա­րող մի­մյանց լրաց­նող ներ­դաշ­նա­կու­թյուն­ներ ա­րա­րել: Դրանց հա­մար «Հա­յաս­տան ա­սե­լիս` հա­սակս ծաղ­կում է»-ն բա­նաս­տեղ­ծա­կան տող չէ, և վե­հե­րոտ գրի այդ հետևորդ­ներն ա­մեն կեպ փոր­ձում են ըն­թեր­ցո­ղին դուրս բե­րել ար­վես­տի ապ­րեց­նող ծի­րից: Իմ թե­ման միշտ մարդն է` իր հայ­րե­նի­քով, ե­րա­զանք­նե­րով, սի­րով, հոգս ու ցա­վով, խինդ ու բերկ­րան­քով:
-Մայր Ա­թոռն ա­ռա­ջին ան­գամ ա­ռանց հա­վա­տա­ցյալ հո­տի նշեց Սուրբ Զա­տի­կը: Սա ծանր դրոշմ չի՞ թո­ղել էջ­միա­ծին­ցի­նե­րի վրա:
-Տա­րի­ներ ա­ռաջ Մայր Ա­թո­ռի մի պաշ­տո­նյա հոգևո­րա­կան մշա­կու­թա­յին հար­ցե­րով հրա­վի­րել էր իր մոտ: Երբ դար­պաս­նե­րից ներս ան­ցավ, ո­րոշ ժա­մա­նակ անց պա­հա­կա­տան ծա­ռա­յո­ղին խնդ­րե­ցի, որ տե­ղե­կաց­նի իմ այ­ցի մա­սին: Վեր­ջինս կարմ­րե­լով հայտ­նեց, որ ե­պիս­կո­պոսն ա­սաց, որ դեռ չի ե­կել: Ես հան­գս­տաց­րի պար­կեշտ պա­հա­կին, ա­սե­լով. «Դուք վատ մի զգա­ցեք, այդ հոգևո­րա­կանն ինք­նաս­պան­վեց և այլևս գո­յու­թյուն չու­նի»: Այդ օր­վա­նից պա­տա­րագ­նե­րին մաս­նա­կից չէի լի­նում այն­քան ժա­մա­նակ, մինչև մի այլ բարձ­րաս­տի­ճան հոգևո­րա­կան, հայ­րե­նիք վե­րա­դառ­նա­լով հե­ռա­վոր երկ­րից, վե­րա­կանգ­նեց իմ և ինձ նման շա­տե­րի կորս­ված հա­վա­տը ե­կե­ղե­ցու սպա­սա­վո­րի հան­դեպ: Ես ձև ու կեց­վածք մեր­ժող­նե­րից եմ, ես Էու­թյունն ու բո­վան­դա­կու­թյունն եմ արժևո­րում:
-Հա­մա­վա­րա­կի դեմ մեր կա­ռա­վա­րու­թյան մար­տա­վա­րու­թյու­նը գո­հաց­նու՞մ է Ձեզ: Իբրև պոետ՝ չե՞ք ու­զում ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան մո­տե­ցում­ներ ա­ռա­ջար­կել պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րին: Թեև ա­ռայժմ հա­մա­վա­րակն է կար­ծես «ստեղ­ծա­գոր­ծա­բար» կա­ռա­վա­րում աշ­խարհն ու մարդ­կանց:
-Խոս­տո­վա­նեմ` ա­վե­լի ըն­դու­նե­լի եմ հա­մա­րում այն բժիշկ­նե­րի մո­տե­ցում­նե­րը, ո­րոնք կողմ­նա­կից են նախ­կին կեն­սա­կեր­պին: Սա հա­մա­վա­րակ­նե­րից ա­մե­նա­սար­սա­փե­լին չէ, նա­խորդ­նե­րի պես սա նույն­պես հաղ­թա­հա­րե­լու ենք: Իսկ կա­ռա­վա­րու­թյան պա­հով կու­զեի՝ նման ու­շադ­րու­թյուն իր կադ­րա­յին խն­դիր­նե­րի շուրջ ու­նե­նար, որն իմ կար­ծի­քով իր ա­քի­լե­սյան գար­շա­պարն է:
-Ի՞նչ ցույց տվե­ցին այս օ­րե­րը. մենք հու­սա­հատ­վո՞ղ ազգ ենք, ան­տար­բե՞ր, թե՞ դի­մա­կա­յող:
-Պատ­մու­թյու­նը վկա­յում է, որ մենք հզոր ազգ ենք: Մարդ­կու­թյու­նը շատ ու շատ գի­տա­կան, մշա­կու­թա­յին նվա­ճում­նե­րի հա­մար հենց մեզ` հա­յե­րիս է պար­տա­կան: Այ­սօր էլ ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ե­ռան­դը չի լքել մեզ, և տար­բեր ո­լորտ­նե­րում ներ­կա­յա­նում ենք նո­րա­նոր ձեռք­բե­րում­նե­րով: Ցա­վոք, մենք ե­րես ենք թե­քում մեր ազ­գա­պահ­պան գան­ձե­րից, մեզ մյուս ազ­գե­րից զա­նա­զա­նող ինք­նա­տիպ ար­ժեք­նե­րից: Բայց վս­տահ եմ՝ մեր գենն ու­ժեղ է և հա­մառ. օ­տա­րա­մո­լու­թյու­նը մեր­ժե­լով՝ վե­րա­դառ­նա­լու ենք մեր ինք­նու­թյա­նը:
-Ի՞նչ խոր­հուրդ ու­նի Ձեզ հա­մար ապ­րի­լի 24-ը. ազ­գա­յին ող­բեր­գու­թյան վեր­հու­շի բոր­բո­քո՞ւմ է այն, վրե­ժի պոռթ­կու՞մ, ող­բա­սա­ցու­թյան ա­ռի՞թ:
-Ցե­ղաս­պա­նու­թյան զո­հե­րի հի­շա­տա­կի օ­րը սթա­փու­թյան, ազ­գա­յին ար­ժեք­նե­րի շուրջ հա­մախ­մբ­ման, դժ­վա­րին այս ի­րա­վի­ճակ­նե­րում ել­քեր փնտ­րե­լու և լու­ծում­ներ գտ­նե­լու օր պետք է լի­նի։ Վի­րա­վո­րա­կան էր՝ Արևմտյան Հա­յաս­տա­նի ծաղ­կուն պատ­կե­րը տես­նել, որն ան­հա­մե­մա­տե­լի էր այն Հա­յաս­տա­նի հետ, որ­տեղ ապ­րում ենք: Այդ ո՞ր մա­սում էին ա­վե­րող­նե­րը՝ ա՛յն, որ ամ­բող­ջու­թյամբ շող­շո­ղում էր բա­րե­կե­ցու­թյա՞մբ, թե՞ ա՛յս, որ խոշ­տանգ­ված ըն­կել էր վամ­պիր­նե­րի ժա­նիք­նե­րի տակ։ Ի՜նչ թշ­նա­մու­թյամբ երկ­րի կա­ռա­վա­րիչ­ներն ա­վե­րե­ցին ան­կա­խու­թյուն հռ­չա­կած մեր Հայ­րե­նի­քը, ի՜նչ դա­ժա­նու­թյամբ խոշ­տան­գե­ցին ու ի­րենց բնա­կա­վայ­րե­րից վտա­րե­ցին մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րին և ի՜նչ ծաղ­րան­քով հո­խոր­տա­ցին՝ թող գնա՛ն, որ դժ­գո­հու­թյուն­նե­րի ա­լիք չբարձ­րաց­նեն. ԴԱ­ՎԱ­ՃԱՆ­ՆԵ՛Ր... Ող­բա­լու փո­խա­րեն դու՛րս շպր­տենք մեր մի­ջի ե­նի­չե­րի­նե­րին, ո­րոնք բո­լոր ո­լորտ­ներն են ներ­խու­ժել և վամ­պի­րի պես ծծում են երկ­րի ա­րյու­նը՝ ի­րենց ար­նոտ փո­ղերն այժմ ծա­ռա­յեց­նե­լով ազ­գը պա­ռակ­տե­լո՛ւ, Հա­յաս­տա­նը վերջ­նա­կա­նա­պես կոր­ծա­նե­լու հա­մար։ Հնե­րի ու նո­րե­րի բա­ժա­նում­ներ չկան. այ­սօր էլ տես­նում եմ ծպտ­ված կա­շա­ռա­կեր­նե­րի, ազգ ու հայ­րե­նիք ծաղ­րող, ո­գե­ղե­նու­թյու­նը մեր­ժող ան­բա­րո գո­յանք­նե­րի, ո­րոնց օր ա­ռաջ պետք է դուրս շպր­տենք նոր ձևա­վոր­վող կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գից և մեր ե­րա­զանք­նե­րի հզոր, ո­գե­ղեն Հա­յաս­տա­նը կա­ռու­ցենք։ Դա է լի­նե­լու մեր սուրբ նա­հա­տակ­նե­րի հի­շա­տա­կը հար­գե­լու, նրանց ո­գե­կո­չե­լու միակ ճշ­մա­րիտ ճա­նա­պար­հը։
Զրույ­ցը վա­րեց
Կա­րի­նե ՌԱ­ՖԱ­ՅԵ­ԼՅԱ­ՆԸ

Դիտվել է՝ 9752

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ