ԱԺ նախագահ Գալուստ Սահակյանն իր համար շատ անակնկալ սայթաքել է դիվանագիտական գետնի վրա: Առանց փողկապի, մասնավոր հանդիպում է ունեցել, ոչ Բաղրամյան 19-ում՝ Լեռնային Ղարաբաղում: Հանդիպումը լուսաբանել են Հարավային Օսիայի լրատվամիջոցները՝ տեղեկություն տարածելով, որ Լեռնային Ղարաբաղում հանդիպել են Հայաստանի և Հարավային Օսիայի խորհրդարանների նախագահներ Գալուստ Սահակյանն ու Անատոլի Բիբիլովը: Հետն էլ՝ քննարկել են երկկողմ հարաբերությունների հարցեր:

Դոն Կիխոտին հիշո՞ւմ եք: Բարձրահասակ, նիհար, դալկադեմ լամանչեցուն, որ կռվում էր հողմաղացների դեմ: Պարտվում էր ու կռվում էր: ՈՒմ տեսնում էր՝ կռվում էր, որովհետև որոշել էր, որ ասպետի գործը հաղթելն է: Բայց՝ պարտվում էր ու՝ շարունակում էր կռվել:

Այն բանից հետո, երբ Պեկինն ու Երևանը ստորագրեցին «Հայաստանի Հանրապետության և Չինական Ժողովրդական Հանրապետության միջև բարեկամական հարաբերությունների զարգացման ու խորացման մասին» հռչակագիրը, և լուրջ նախադրյալներ ի հայտ եկան երկու երկրների հարաբերությունները բարձրացնելու նոր մակարդակի, նպատակահարմար է դառնում պատմել մեր երկրի համար առավել հեռանկարային չինական նվաճումների, տնտեսական և տեխնոլոգիական ճեղքումների մասին, որոնք հաջողությամբ կարող են կիրառություն գտնել Հայաստանում։ Եվ ակնհայտ է, որ թունելների կառուցման գործում չինացիների ունեցած հսկայական փորձը կարող է շատ օգտակար լինել լեռնային Հայաստանի համար։

Եվ այսպես, 2015 թ. արդեն հնչել է ՈՒրուգվայի առաջարկությունը` Կարսի ու Նախիջևանի մարզերի, Ղազախի գավառի ճակատագրին նայելու հենց օսմանյան Թուրքիայում և Անդրկովկասում 1915-1923 թթ. Հայոց ցեղասպանության տեսանկյունից։

Ի՞նչ եք դուք հասկանում մայիսի 1 ասելով: Աշխատավորների միջազգային համերաշխության օ՞ր: Սահմանված Երկրորդ ինտերնացիոնալի Փարիզի կոնգրեսում 1889-ին՝ ի հիշատակ Չիկագոյի Հեյմարկետի ապստամբության զոհերի՞:

«Հիշում եմ և պահանջում եմ»՝ սա է մեր կարգախոսը: Պաշտոնական: Այսօր, երբ ապրիլի 24-ից՝ ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի միջոցառումների գագաթնակետից անցել է 4 օր, հասկանանք՝ ի՞նչ հիշեցինք և ի՞նչ պահանջեցինք: ՈՒ՝ ի՞նչ պատասխանեց մեզ աշխարհը:

Դեռ երկար աշխարհի ու հայոց վրա կղողանջեն երկու միլիոն զոհերի սրբադասման ղողանջները: Ավետելու` նահատակաց արյունը դարեր ի վեր խոսում է մշտապես: Խոսքն ի սկզբանե է: Եվ Խոսքը Մարմին է առնում: Եվ առավ:

1915-1923 թթ. Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի հիշատակման և 1,5 միլիոն նահատակների ոգեկոչման արարողություններն արդեն հետևում են մնացել, սակայն մեզ այդպես էլ չի լքում դեռևս ապրիլի 24-ից առաջ մեզ համակած և ահագնացող ունայնության զգացումը

Ապրիլի սկզբից մինչև երեկ Երևանը համաշխարհային ուշադրության կենտրոն էր՝ մեկ Քիմ Քարդաշյանն էր, մեկ՝ Քանյե ՈՒեսթը, հետո Հռոմն ու Վատիկանը, հետո Եվրախորհրդարանը, հետո Ավստրիան, հետո Գերմանիան, ԵԽԽՎ-ն…

Ամբողջ օրն անձրևեց: Հիմա էլ է անձրև գալիս: Աշխարհի հեռուստաէկրաններից այսօր չիջնող կադրերում անձրևն ու հայերը միասին են: Տասնյակ ու տասնյակ խոսքեր հնչեցին՝ պաշտոնական ու անկեղծ: