Բայց ինչու՞ է միայն այդ բաժինները հանել:
Նիկոլի Աննա՛, տիրոջդ երազանքը կատարի ու հայտարարի, որ մենք այստեղ եկվոր ենք և հազարամյակների պատմություն ունեցող Ադրբեջանի թույլտվությամբ ապրում ենք այստեղ:
Ընդամենը մի նկար, որն իր մեջ պարունակում է մի ողջ կյանք, քաղցրություն, հուզմունք, հուշեր, մանկություն, երիտասարդ ծնողներ, առաջին գիտելիք, առաջին դպրոց և ուսուցիչ։
...Ցեղակրոնի համար առաջնային դաշնակիցը դա ռուս մեծ ժողովուրդն է: Նրա համար չկան Հայաստաններ, այլ կա Հայաստան: Եթե այժմ Հայաստանը խորհրդային է, դա նշանակում է , որ պատմական զարգացման օրենքների համաձայն նա կարող էր միայն լիներ այդպիսին:
«Քաոս. աշխարհի արարումը» կտավը Հովհաննես Այվազովսկին ստեղծել է 1841 թվականին, երբ գտնվում էր Իտալիայում: Այդ ժամանակ նա ընդամենը 24 տարեկան էր: Ի սկզբանե կտավը ճանաչվեց արվեստի գլուխգործոց, իսկ Հռոմի պապ Գրիգոր 16-րդը նույնիսկ ցանկություն հատնեց այն գնել: Այվազովսկին հրաժարվեց փողից և նկարը նվիրեց կաթոլիկ եկեղեցու առաջնորդին:
Համացանցում շատ են գրել, որ երբ Արևմտյան Հայաստանում մի մարզում մորթում էին հային, մյուսում հայերը քեֆ էին անում: Իմ ընկերներից շատերն առարկեցին, թե չի կարող նման բան պատահած լինել...
Եթե այսօր մենք անշեղ մի թեմայով ենք տապակվում, դա չի նշանակում, թե ուրիշ խնդիրներ չկան: Այո, շրջափակված 120 հազարի սովի հարցն է երակազարկի պես տրոփում:
Բարեբախտաբար կամ դժբախտաբար, ես հիշում եմ 88 թվականը: Հիշում եմ այն օրերի ոգևորությունն ու միտինգները: Հիշում եմ, որ հարթակ բարձրանալու, այնտեղից խոսք ասելու համար մարդիկ հերթ էին կանգնում: Ելույթ ունեցողներին միտինգի ժողովուրդն էր իր վանկարկումներով հարթակ կանչում:
Պարզվեց, որ ամերիկյան գրող Էսնեստ Հեմինգուեյը, որի «Ֆիեստա» գիրքը վերջերս տպագրվեց Սովետական Միությունում և մեծ խոսակցություն առաջացրեց սովետական գրական շրջանակներում, Նյու-Յորքում է գտնվում հենց մեր այնտեղ եղած օրերին:
2016-ի ամռանը, երբ ահաբեկչաբար երեք հայ սպա սպանեցին, ի պաշտպանություն մարդասպանների ավելի շատ մարդ դուրս եկավ փողոց, քան 2023-ի ամռանը, երբ Արցախը փաստացի անցնում է Ադրբեջանին։
2020 թ. պատերազմից հետո մոտ երեք տարվա բանակցային գործընթացը, մեծ հաշվով, ոչ մի արդյունքի չի հասել: Նույնիսկ խաղաղությունը կայուն չէ, այն ընդմիջվեց ընդհարումներով և զոհերով, որոնցից ամենախոշորը Ջերմուկի դեպքերն էին: Եվ այսպես, կարող ենք արձանագրել, որ բանակցային երեք հարթակների՝ Մոսկվայի, Բրյուսելի և Վաշինգտոնի, առաջընթացը զրո է:
Հայաստանը կտրել Ռուսաստանից ու Իրանից (հյուսիս-հարավից) և տեղավորել Չինաստանից Եվրոպա (արեելք-արևմուտք) աշխարհատնտեսական առանցքում չի հաջողվելու, չնայած Հայաստանն իր կողմից ամեն բան արել է դրա համար. 2018-ին բեմականացրել է թավշյա հեղափոխություն, տուրք է տվել թուրքական պահանջներին` հրաժարվելով Արցախից, խոստացել է Սյունիքով անցնող ճանապարհը վերապատվիրակել...