Երևանում աղբահանության և սանիտարական մաքրման աշխատանքները, քաղաքապետարանի իրազեկմամբ, իրականացնում են մասնագիտացված 12 ընկերությունների 1600 աշխատակիցներ` 408 միավոր հատուկ նշանակությամբ մեքենասարքավորումներով: Քիչ է, թե շատ, այլ հարց է: Օրերս պարզվեց, որ քաղաքապետարանը հետաքրքիր սկզբունքով է ընտրում այդ ընկերությունները: Իհարկե` մրցույթի անվան տակ:

Տեղի տալով ներքաղաքային տրանսպորտի ուղեվարձի բարձրացման դեմ մայրաքաղաքում հինգ օր շարունակված բողոքի, կարելի է ասել, զանգվածային շարժմանը, Երևանի ավագանու ԲՀԿ և «Բարև, Երևան» խմբակցությունների հակազդեցությանը, Երևանի քաղաքապետը հուլիսի 25-ի երեկոյան ժամանակավորապես կասեցրեց իր իսկ կայացրած 17.07.13 թ. N3660-Ա և N3661-Ա որոշումների կիրարկումը, հանձնարարելով կազմել մասնագետներից ու շահագրգիռ անձանցից բաղկացած հանձնաժողով, որը պետք է մի քանի ամսվա ընթացքում մեխանիզմներ մշակի վերանայելու Երևան քաղաքում մարդատար տրանսպորտի ուղեվարձի բարձրացման մասին որոշումը։

Մարդուն ազատությունից զրկելն ամենամեծ պատիժն է, սակայն երբ անազատության մեջ անմարդկային պայմաններ են ստեղծում, արդեն չափազանց է: Որքան էլ հանցանքը մեծ լինի, այդուհանդերձ, ամենակարևորից` ազատությունից զրկված մարդուն ճնշված ու ստորացված պահելու մեջ էլ հանցակազմ կա: Անգամ իր պատիժը կրող անձն իրավունք ունի պահանջելու մարդասիրական վերաբերմունք: Ի վերջո, մարդուն ազատությունից զրկելը չի նշանակում նրան զրկել հիգիենայի տարրական միջոցներից, ինֆորմացիա ունենալու հնարավորությունից և այլն, և այլն։ Ծանոթանալով ազատազրկվածների այսօրվա իսկապես «գաղջ» առօրյային, այն տպավորությունն ես ստանում, թե արդարադատության նախարար Հրայր Թովմասյանը Ստալինի հոգեզավակն է` տեղը տեղին յուրացրել է, թե ազատազրկվածների առանց այն էլ տխուր ու ծանր կյանքն անտանելի դարձնելու համար ինչ ու ինչպես պետք է անել։ Ցավալի է, որ նախարարը խառնել է ժամանակներն ու «մոռացել», որ 21-րդ դարում ենք ապրում։

Այսօր ցերեկային ժամին, քաղաքապետարանի մոտ ջրերն այնպիսի պար էին բռնել, որ կանգնել ուղղակի անհնար էր: Ջրերը ցայտում էին օդի մեջ, ապա թափվում ցած և գլգլալով լցվում այնտեղ հավաքված մարդկանց կոշիկների մեջ: Վերջիններս, ի տարբերություն ինձ, չէին նեղվում, երևում էր` սովորել են այդ վիճակին: Իմ փնթփնթոցի վրա էլ ոչ ոք ուշադրություն չէր դարձնում: Նրանցից մեկը էլ թե`«ի՞նչ վատ ա, հովանում ենք…»:

Հնդիկ Միլապ Դուրվի ձեռքը գետն անցնելիս օձը կծել է: Բարկացած Դուրվը շրջվել է ու այնպես է կծել օձին, որ նա երկու կես է եղել: Օձի հետագա ճակատագիրը պարզ է, Դուրվը այժմ հիվանդանոցում է, թեպետ սողունը թունավոր չի եղել:

Irates.am-ի բլից-զրույցը` Ազատության հրապարակում շուրջ երկու շաբաթ հացադուլ հայտարարած ազատամարտիկ Խաչիկ Ավետիսյանի հետ:

«Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Աշոտ Մանուչարյանը գտնում է, որ երիտասարդ պայքարողների` քաղաքական ուժերի հանդեպ որոշակի զգուշավորությունը շատ նորմալ է, և չպետք է թույլ տալ նրանց խառնվել իրենց գործողություններին, բայց մյուս կողմից, նրանց կուտակած մեծ փորձն էլ կարևոր է:

«Հայաստանը բացարձակապես անկախ չէ։ Այն մտքերը, որոնք մենք արտահայտում ենք, մերը չեն, կարծես ամեն մեկի մեջ մի ինչ-որ չիպ են դրել: Մենք թութակի պես կրկնում ենք այն, ինչ մեզ հրամցնում են, չունենք օրենքներ, մեզ համար անհայտ է, թե այդ օրենքները որտեղ են գրվում, բայց մենք դրանք սուսուփուս ընդունում ենք»,-լրագրողների հետ հանդիպմանն այսօր այսպիսի կարծիք հայտնեց «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Աշոտ ՄԱՆՈՒՉԱՐՅԱՆԸ:

Տեղի տալով ներքաղաքային տրանսպորտի ուղեվարձի բարձրացման դեմ մայրաքաղաքում հինգ օր շարունակված բողոքի, կարելի է ասել, զանգվածային շարժմանը, Երևանի ավագանու ԲՀԿ և «Բարև, Երևան» խմբակցությունների հակազդեցությանը, Երևանի քաղաքապետը հուլիսի 25-ի երեկոյան ժամանակավորապես կասեցրեց իր իսկ կայացրած 17.07.13 թ. N3660-Ա և N3661-Ա որոշումների կիրարկումը, հանձնարարելով կազմել մասնագետներից ու շահագրգիռ անձանցից բաղկացած հանձնաժողով, որը պետք է մի քանի ամսվա ընթացքում մեխանիզմներ մշակի վերանայելու Երևան քաղաքում մարդատար տրանսպորտի ուղեվարձի բարձրացման մասին որոշումը։

«Այդ տղան ակցիայի առաջին իսկ օրվանից մեզ հետ է եղել:Ոչ մի անգամ կասկածի առիթ չի տվել:Երեկ երեկոյան փորձում էր կռիվ հրահրել: Նա ինձ խնդրեց առանձին զրուցել, մի փոքր հեռացանք և վերջինս սկսեց ինձ անհեթեթ հարցեր տալ` կապված իմ կրթության, մասնագիտության, հավատի հետ: Նա հարցնում էր` հավատո՞ւմ եմ Աստծուն, թե՞ ոչ...Այնուհետև սկսեց ոգևորվել, ագրեսիվ կեցվածք ընդունեց: Երբ դա տեսա, ոստիկաններին նշան արեցի, որպեսզի օգնության գան: Մինչև ոստիկանների մոտենալը, նա սկսեց հայհոյել ինձ, փորձեց հարվածել, ոստիկանները միանգամից նրան մեկուսացրեցին, բայց նա շարունակում էր հայհոյել: Նրան տարան ոստիկանական բաժանմունք: Մենք երկուսս էլ այնտեղ ցուցմունք տվեցինք: Այդ անձնավորությանը շտապ օգնության մեքենայով տեղափոխեցին հիվանդանոց` հանգստացնող ներարկելու: Ենթադրվում է, որ նա հոգեկան խնդիրներ ունի, որովհետև ոստիկանությունում ևս ոչ ադեկվատ պահվածք դրսևորեց»