Շատ քրիստոնյաների համար իրենց հավատքը Մկրտութունից ի վեր ծեսերի, աղոթքների, շարականների ու խնկարկումների հանրագումար է: Նրանք վստահ են, որ Աստված երբեք թույլ չի տա, որ իրենց չարիք պատահի
Այսօր շատ մեռելոտի մեղքերի կողքին մեր ազգի մեջ տարածված է կախարդության մեղքը, այսինքն՝ մարդկանց կողմից սատանայական չար ուժերի միջոցով ապագան կանխագուշակելով, իրենց նպատակին նենգությամբ ու չարությամբ հասնելու անհագ ցանկությունը:
Յուրաքանչյուրիս կյանքում էլ լինում են պահեր, երբ բնական, բնությունից մեզ տրված մենությունը հանկարծ սկսում է թվալ անտանելի ու դառը, երբ քեզ բոլորի կողմից լքված ես զգում, անօգնական, բարեկամ ես փնտրում, իսկ բարեկամ չկա։
Այսօր լսելով ավետարանական պատմությունը ձուկ բռնելու և Պետրոս Առաքյալի սարսափի մասին, երբ նա հանկարծ իմացավ, թե իր խարխուլ մակույկի մեջ ով է կողքին, պետք է սարսափ զգանք այն անլուրջ վերաբերմունքից, որով մոտենում ենք Աստծուն, ակնկալելով երես առ երես հանդիպել Նրա հետ։
Ժամանակին տարօրինակ մի մարդ կար. նա կորցրել էր «գլխավորը»։ Նա շատ հարուստ էր և ուներ այնքան, որքան կկամենար ունենալ յուրաքանչյուր մարդ։ Համենայն դեպս, այդքան հարստության մեջ նա ինչ-որ բան, այնուամենայնիվ, չուներ։
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...