Ձեռ­քիս «Մե­ծե­րը Աստ­ծո մա­սին» ստ­վե­րա­ծա­վալ, փա­ռա­հեղ հա­տորն է, որ «Ա­նա­հիտ» հրա­տա­րակ­չու­թ­յունն է լույս ըն­ծա­յել բա­նաս­տեղծ, ֆի­զի­կոս, հայ­րե­նի հոգևոր մշակ ԱՐ­ՏԱԿ ՈՍ­ԿԱՆ­ՅԱ­ՆԻ աշ­խա­տա­սի­րու­թ­յամբ:

Այս խոս­քե­րը մարդ­կանց աչ­քից հե­ռաց­նում են Աստ­ծուն և թող­նում անն­վա­ճե­լի բար­ձուն­քի վրա. ա՛յն մարդ­կանց աչ­քից, ով­քեր մտա­դիր էլ չեն որևէ քայ­լով նվա­զեց­նելու այդ հե­ռա­վո­րու­թյու­նը:

Անցար իմ կողքով, Տեսար արյան մեջ, անօգ ու տկար Մահվան ձեռները համրորեն բռնած…. -Ապրի՛ր,- ասացիր, Թանկ ես ինձ համար։

Լսե­ցե՛ք Տի­րոջ խոս­քը, իս­րա­յել­ցի­նե՛ր, ո­րով­հետև Տե­րը դատ ու­նի երկ­րի բնա­կիչ­նե­րի հետ. «Չկա ճշ­մար­տու­թյուն, չկա ո­ղոր­մու­թյուն և չկա Աստ­ծու ճա­նա­չում երկ­րի վրա։ Ա­նեծք, ստու­թյուն, սպա­նու­թյուն, գո­ղու­թյուն և շնու­թյուն ո­ղո­ղել են եր­կի­րը և ա­րյու­նը ա­րյան են խառ­նում։

Եվ ո­րով­հետև դուք որ­դի­ներ եք, Աստ­ված մեր սր­տե­րի մեջ ու­ղար­կեց Իր Որ­դու Հո­գին, որ ա­ղա­ղա­կում է` Աբ­բա, Հայր (Գաղ. 4; 6):

Մթու­թ­յան մի­ջով ա­փերս սա­ռած Դեպ քեզ եմ մեկ­նում` ան­կեն­դան ու լուռ, Կեն­դա­նի ջրից մի ումպ ա­նե­լու, Ա­նա­պա­տում այս չմո­լոր­վե­լու:

Մար­դու՛ որ­դի­ներ, քուր­ձե՛ր հա­գե՛ք, ող­բա­ցե՛ք, քա­հա­նա­նե՛ր, սգա­ցե՛ք, խո­րա­նի պաշ­տո­ն­յա­նե՛ր, մտե՛ք, նն­ջե­ցեք, քուրձ հա­գած Աստ­ծու՛ պաշ­տո­ն­յա­ներ, քա­նի որ ձեր Աստ­ծու տնից պա­կա­սե­ցին զո­հերն ու զե­նու­մը։

Ա­ղան­դա­վո­րա­կան շար­ժում­ներ, հա­յա­կոր­ծան սո­րո­սա­կան­ներ, խա­ղատ­ներ, ռոք ա­կումբ­ներ, գի­շե­րա­յին ա­կումբ­ներ, միա­սե­ռա­կան­նե­րի ա­կումբ­ներ, ... նմա­նա­տիպ հաս­տա­տու­թյուն­նե­րը ստեղծ­ված են հո­գե­պես, եր­բեմն էլ նաև ֆի­զի­կա­պես, մար­դուն ոչն­չաց­նե­լու հա­մար:

Ո­րե­ւէ ժո­ղո­վուրդ կա­րող է հի­ւան­դա­նալ երբ փոխ­ւում է իր ազ­գա­յին կո­րի­զը, հայ­րե­նա­կան տես­լա­կա­նը, ար­ժէ­հա­մա­կար­գը, այ­սինքն, իր խմ­բա­յին կո­դա­ւո­րու­մը։ Հա­մաշ­խար­հայ­նաց­ման մեր­ձե­ցու­մը եւ մար­դոց մի­ջեւ ըն­կե­րա­յին յա­րա­բե­րակ­ցու­թիւ­նը, իր բո­լոր օ­գուտ­նե­րով հան­դերձ՝ ու­նի նաեւ իր ժխ­տա­կան կող­մե­րը, երբ մար­դիկ սի­րում են հե­տե­ւել հաս­տա­տուած, հարս­տա­ցած, ա­նուն վաս­տա­կած եւ նշա­նա­ւոր դար­ձած մար­դոց ու­ղիին։

Այս երկ­րա­վոր կյան­քը մեզ տր­ված է ոչ թե նրա հա­մար, որ ապ­րենք մեր հա­ճույ­քի հա­մար և ինչ­պես մենք ենք ցան­կա­նում, այլ որ­պես­զի աշ­խա­տենք, Աստ­ծուն հա­ճե­լի լի­նենք և բե­րենք այն պտուղ­նե­րը, որ Նա է մեզ­նից ակն­կա­լում: