Մալագայում կայացած իսպանական «Գոյա» ամենամյա ազգային կինոմրցանակաբաշխության ընթացքում «Արա Մալիկյան.կյանք՝ լարերի արանքում» ֆիլմը ճանաչվել է լավագույն վավերագրական ֆիլմ:

«Հայ գրա­կա­նու­թյու­նը թարգ­մա­նու­թյուն­նե­րում» դրա­մաշ­նոր­հա­յին ծրագ­րի շր­ջա­նա­կում հայ հե­ղի­նակ­նե­րի գր­քե­րը հրա­տա­րակ­վում են ար­տերկ­րում: ԿԳՄՍ նա­խա­րա­րու­թյան գրահ­րա­տա­րակ­չու­թյան ո­լոր­տի գլ­խա­վոր մաս­նա­գե­տի պաշ­տո­նա­կա­տար ԱՐՄԵՆ ՍԱՐԳ­ՍՅԱ­ՆԻ տե­ղե­կաց­մամբ՝ վեր­ջին ե­րեք տա­րում 30-ից ա­վե­լի գր­քի հրա­տա­րակ­ման պայ­մա­նա­վոր­վա­ծու­թյուն է ձեռք բեր­վել, ո­րոնց մի մա­սը հրա­տա­րակ­վել է, մյուս մա­սը ըն­թաց­քում է, և ծրա­գի­րը շա­րու­նա­կա­կան է:

Խրուշ­չո­վյան ձն­հալ­քը և ձն­հալ­քյան հե­տա­գա շր­ջա­նը Երևա­նում ըն­թա­նում էր ա­ռանց կարծր դի­մա­կա­յու­թյան։ 1958-ին Փա­րի­զից Երևան է հաս­նում ան­վե­րա­պա­հո­րեն 20-րդ դա­րի նշա­նա­վոր քան­դա­կա­գործ­նե­րից մե­կի` Հա­կոբ Գյուր­ջյա­նի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյուն­նե­րի հա­վա­քա­ծուն։

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը գրող Ա­ԼԻՍ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆՆ է: Վեր­ջին մեկ տար­վա ըն­թաց­քում նա մի քա­նի ճա­նա­պար­հոր­դու­թյուն է կա­տա­րել դե­պի Արևմտյան Հա­յաս­տա­նի տար­բեր սր­բա­զան վայ­րեր, ինչ­պես և հարևան Վրաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյուն, Ի­րա­նի Իս­լա­մա­կան Հան­րա­պե­տու­թյուն:

Երևա­նի Ժա­մա­նա­կա­կից ար­վես­տի թան­գա­րա­նում տե­ղի ու­նե­ցավ հան­րա­հայտ ի­տա­լա­ցի նկա­րիչ Կառ­լո Մոն­տար­սո­լո­յի կտավ­նե­րի «Լույս, ձայն, գույն» խո­րա­գի­րը կրող ցու­ցադ­րու­թյու­նը: Մի­ջո­ցա­ռու­մը կազ­մա­կեր­պել է «Մոն­տար­սո­լո» ըն­կե­րակ­ցու­թյու­նը` ՀՀ- ում Ի­տա­լիա­յի Հան­րա­պե­տու­թյան դես­պա­նու­թյան ա­ջակ­ցու­թյամբ, Ի­տա­լիա­յի ար­տա­քին գոր­ծե­րի և մի­ջազ­գա­յին հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյան նա­խա­րա­րու­թյան հո­վա­նա­վո­րու­թյամբ:

Ի՞նչ փոխ­հա­րա­բե­րու­թյան մեջ են նկար­չի աշ­խարհն ու դր­սի աշ­խար­հը: Ինչ­պե՞ս են երկ­խո­սում ար­վես­տա­գետն ու ար­վես­տա­սե­րը: Այս և այլ հար­ցե­րի շուրջ է մեր զրույ­ցը նկա­րիչ, քան­դա­կա­գործ Ա­ՆԱ­ՆԻԱ ՔՈ­ՉԱ­ՐՅԱ­ՆԻ հետ:

Ա­րա­մի 23 հաս­ցեում գտն­վող պատ­մամ­շա­կու­թա­յին շեն­քի խն­դի­րը դար­ձյալ օ­րա­կար­գում է: Մեկ տա­րի ա­ռաջ այս օ­րե­րին փլուզ­վեց պատ­մամ­շա­կու­թա­յին շեն­քի մի մա­սը: Ան­կախ փոր­ձա­գետ­նե­րի գնա­հատ­մամբ` պատ­ճա­ռը «Հին Երևան» նա­խագ­ծի աշ­խա­տանք­ներն էին, ո­րոնք ըն­թա­նում էին շի­նա­րա­րա­կան չա­փո­րո­շիչ­նե­րի կո­պիտ խախ­տում­նե­րով։

Եր­կու տա­րի ա­ռաջ այ­ցե­լե­ցի Ռո­բերտ Է­լի­բե­կյա­նի ար­վես­տա­նոց։ Այ­ցե­լե­ցի, զմայլ­վե­ցի և զրու­ցե­ցի մեր օ­րե­րի կեր­պար­վես­տի նշա­նա­կա­լից երևույթ­նե­րից մե­կի հետ։ (Այս­տեղ պի­տի ցա­վով խոս­տո­վա­նեմ, որ ինչ-ինչ խոսք ու միտք ա­վար­տին չէր հա­սել, և նյու­թը վար­պե­տի սր­տով չէր, բայց ան­ցածն ան­դարձ է և ա­վե­լի լավ է այն մո­ռա­նամ ու անց­նեմ ներ­կա օր­վան)։

Կի­նո­յից քիչ թե շատ ի­րա­զեկ­վա­ծը միան­գա­մից անվ­րեպ կա­սի՝ ո՛ր ֆիլ­մից է վերց­ված վեր­նա­գիր ծա­ռա­յած ար­տա­հայ­տու­թյու­նը, բայց քա­նի որ գործ ու­նենք ահ­ռե­լի թվով դի­լե­տանտ­նե­րի, կի­նո­յի մեջ կի­նո­յից բա­ցի մնա­ցած ա­մեն ին­չը սի­րող­նե­րի՝ կի­նո­խո­պան­չի­նե­րի հետ, ստիպ­ված ենք նրանց հա­մար նշել վեր­նագ­րի աղ­բյու­րը՝ «Ոս­կե հոր­թը», որն Իլյա Իլ­ֆի ու Եվգենի Պետ­րո­վի հա­մա­նուն գրա­կան եր­կի հեն­քի վրա ար­ված կի­նոն­կար է։ Թվա­ցյալ այս ա­նուղ­ղա­կի խոս­քից արդ ան­ցում բուն նյու­թին։

«Ի­րա­տե­սը» շա­րու­նա­կում է զրույ­ցը «Տա­ղա­րան» հա­մույ­թի գե­ղար­վես­տա­կան ղե­կա­վար և դի­րի­ժոր, Հա­յաս­տա­նի ա­ռա­ջա­տար դաշ­նա­կա­հար-մե­նա­կա­տար, ՀՀ մշա­կույ­թի վաս­տա­կա­վոր գոր­ծիչ ՍԵԴ­ՐԱԿ ԵՐ­ԿԱ­ՆՅԱ­ՆԻ հետ: