Թեև Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ինքը պատճառների մասին խոսել է ժամանակին, բայց այդ պատճառներն ինձ արժանահավատ չեն թվացել: Գուցե այն պատճառով, որ չէի ցանկանում իր հրաժարականը: Գուցե որովհետև նորանկախ Հայաստանի ապագան իր անվան հետ էի կապում: Էսօրվա պես հիշում եմ` «Հայաստանի Հանրապետութիւն» թերթի խմբագրությունում նստած ես ու Կարմենը հուզված իրար էինք նայում: Մեզ թվում էր` երկիրը որբացել է: Նախորդող օրերին մի գլուխ երազներ էինք պատմում իրար, մեկնում դրանք մինչ հրաժարականը, քանի որ գիտեինք` լարվածություն կար վերևներում: Փետրվարի 2-ին մի երազ տեսա` հողե կլոր հյուղակ էր, մութ, առանց պատուհանների, կարծես չար պառավի բույն լիներ: Երկու չաչանակ կանայք հետևիցս էին ընկել: Տան կենտրոնում դրված սեղանի շուրջ վազում էի, կանայք էլ` իմ հետևից: Դուռն էի փնտրում, որ ինձ դուրս գցեմ չարության էդ բնից: Երկու անգամ դռանը հասա, դուռը փակ էր, երրորդ անգամ հենց հասա` բացվեց: Դուրս եկա: Դիմացս ջուր էր: Պարզ, խաղաղ ծով: Մոտեցա, նստեցի ափին կառուցված պատնեշին, ձախ կողքիս վրա պառկեցի ու ձեռքս գլխիս տակ ծովին էի նայում: Ու ի՞նչ տեսնեմ` ջրերի վրայով արձան էր գնում` Տեր-Պետրոսյանն էր: Արձանացել էր ու հեռանում էր ջրերի վրայով ու դեղնականաչ լույս էր արտածում: Երբ արթնացա, մտածեցի, որ հրաժարականը լինելու է: Եղավ: Տասը տարի հետո նա վերադարձավ, բայց... չստացվեց: Կամ նա´ կիսատ ապաշխարեց, կամ` մե´նք, կամ էլ` բոլորս միասին:
Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ