2015-ը գյումրեցու ընտանիքի գլխին բացվեց, ինչպես կասեր Սևակը` «շուռ եկած երկնակամարով»:
Ամեն բան ասվել է. զգացմունքներն այլևս անտեղի են: Փորձենք սառնասրտորեն հասկանալ` ինչ է կատարվում ուղիղ այն թվին, որից հարյուր տարի առաջ տեղի ունեցավ ցեղասպանություն:
«Ինչու»-ն կերևա ոչ ուշ, որովհետև տարածաշրջանային զարգացումների թափանիվն ահավոր մեծ արագությամբ է պտտվում: Նավթի գինն ամեն վայրկյան է իջնում, այսօր արդեն 45 դոլարի է հասել, վաղն այն կլինի 40, ինչպես և ասել է Սաուդյան Արաբիան` արձանագրմամբ` սաուդցիները մինչև նավթի 40 դոլար անկումից չեն տուժի: Հետո՞:
Հետո` զահրումար: Փարիզի մեծ երթին չմասնակցած ԱՄՆ-ը թույլ չի տա իր ամենանվիրյալ ֆավորիտ, «Իսլամական պետության» «սնիչ» սաուդցիները կորուստներ ունենան` նավթի գնի պատճառով, իսկ ռուսական տնտեսության համար դա ոչ թե իսկական «կատաստրոֆա» կլինի, այլ… վերջնական մահ: Հանց եղավ 90-ականների սկզբին:
Կքանդվի Ռուսաստանը` բզիկ-բզիկ լինելով, որքան էլ «Գայդարի ֆորումին» Կուդրինը այնպիսի թվեր է «ներկայացնում», որոնցից կարելի է կարծել, թե ռուսական իդիլիան ոչ մի կերպ չի խախտվելու այս աշխարհում: Իրականում Կուդրինը, ինչպես Հայաստանը, առավել ստույգ` Հայաստանի ռուսամետ հանրությունը, ցանկանում են խիստ դուր գալ Վլադիմիր Վլադիմիրովիչին, որպեսզի ¥Կուդրինի դեպքում¤ վարչապետ նշանակվի Մեդվեդևի փոխարեն, իսկ մերոնց դեպքում` եթե անգամ նյութական ակնկալիքներ կան, ապա «հաղթողը» մնա ռուսի «օրհնված սապոգից» կախված մեր հոգեբանական կերպը:
Մենք չէ, Բլոկն է ասել. «Ռուսաստանն ինձ կերավ, ինչպես մայր խոզը իր ձագուկներին»: Եվ եթե Ռուսաստանում Բլոկ ու Պաստեռնակ են «ուտում», ապա ի՞նչ կլինի մեզանում, այն էլ քաղաքական այս վայրիվերումների ժամանակ, երբ տարածաշրջանն ակնհայտորեն անհանգիստ է ոչ միայն և արդեն իսկ Փարիզի մատույցներ հասած Իսլամական պետության պատճառով, այլև ղարաբաղյան անհանգիստ, անգամ ԵԱՀԿ մոնիթորինգային խմբի կողմից լքված սահմանի: Բայց էլ առավել` ռուսական անհանգստությունների պատճառով:
Այո, Ռուսաստանն ու յուր հայաստանյան սատելիտները շտապում են: Պետք է հասցնել շատ բան հորով-մորով անել, որովհետև «իջնող» նավթը կպայթեցնի ոչ միայն առանց այն էլ դեֆոլտի շեմին հայտնված Ռուսաստանը, այլև ահավոր դժվար ծնվող ԵԱՏՄ կառույցը, ուր Բելառուս-Ռուսաստան, Ղազախստան-Ռուսաստան խնդիրներն այնքան են սրվել, որ Բելառուսն է մաքսային կետեր դրել Ռուսաստանի հետ իր սահմաններում։ Մինչդեռ ԵԱՏՄ-նհենց նրա համար է, որ դրանք չլինեին։ Փաստենք նաև. Մերկելի մոտ գնացած Նազարբաևին ֆրաու Անգելան հրեշտակաբար այնքան սպասեցրեց ավտոմեքենայի մեջ, որ Նազարբաևը զայրացած, սակայն ձիգ իջավ և սկսեց սպասել ֆրաուին` այդ ընթացքում հաստատապես հասկանալով, թե այսուհետ ովքեր են իրենք քաղաքական մեծ արենայում, որպես խաղացող, Վլադիմիր Պուտինի կողքին:
Դառնալով մեզ, արձանագրենք. այսօրվա հայաստանյան ներքին վիճակը մի տեսակ դեժավյուի զգացողություն է առաջացնում… ոչ այնքան 1915-ի, որքան 1999-ի մասով: Երբ ռուս զինվորներն էլի կրակում էին Գյումրիում: ՈՒ 14 մարդ սպանում-վիրավորում: Երբ քննարկվում էր Ղարաբաղի հարցը հայոց Անվտանգության խորհրդում: Երբ…
Հասկացանք: Իսկ ի՞նչ պետք է արվի: Չարենցն արդեն ասել է. «Ո՜վ հայ ժողովուրդ…»:
ՈՒ գեթ մեկ անգամ այս միտքը ոչ թե ցիտել, այլ պարզապես կատարել է պետք:
Եթե մեր ազգային ընդհանրական մարմինը ի զորու է դրան:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ