Լավ ապրել, նախ և առաջ նշանակում է՝ ունենալ սեփական Հայրենիք-պետությունը և շատ սիրել այն:

Նիկոլ Փաշինյանը շարունակում է իր արտառոց մտքերով հոգեբանական ահաբեկչության ենթարկել հայերին։ Նա Ֆեյսբուքում գրել է․ «Նրանք, ովքեր մեզ քննադատում են հրապարակային լինելու մեջ, ուզում են Հայաստանում կյանքը կանգնի, ուզում են տիրի պատերազմի տրամադրությունը։ Հայաստանում կյանքը եռում է, Խաղաղությունը կառուցվում է»։

Ապրում ենք մի ժամանակահատված, երբ Արցախյան ազատամարտի մութ և ցուրտ տարիները երանությամբ ենք հիշում:

Ծակ ոսկորով անկուշտ գեղցի համբալի համար լավ ապրելն ասոցացվում է միայն կուշտ փոր ունենալու ու եզի պես բանելու հետ։ Ու նրան չեն օգնի ո՛չ արհեստական բանականությունը, ո՛չ էլ, առավել ևս, բնականը...

4 օր առաջ ասում էր՝ աղքատությունը ձեր խնդիրն է, 4 օր հետո ասում է՝ ես լավ եմ ապրում, շատ եմ վաստակում, շատ եմ ծախսում: Կարելի էր սա մեկնաբանել որպես միանգամից հարստացած մի չտես գեղցու պահվածք, բայց...

Նիկոլ Անհող, օրինակ, Շիրակի պետհամալսարանում 1 դրույքաչափով աշխատող և դրա դիմաց նսեմացուցիչ և ստորացնող 100-120 հազար դրամ ստացող դասախոսը որքա՞ն շատ և որտե՞ղ պետք է աշխատի, որ նորմալ աշխատավարձ ստանա:

Լավ ապրել՝ նշանակում է թույլ չտալ, որ պատերազմ սկսվի կամ պատերազմը կարողանալ արագ կանգնեցնել՝ թույլ չտալով ահռելի զոհեր ու կորուստներ։ Հնարավոր չէ լավ ապրել, երբ 5000-ից ավելի զոհեր ես տվել...

«Որտեղի՞ց են հապա, - ասում են, - չարիքները, նեղությունները, տանջանքները, չարությունները… Երբեմն-երբեմն պատերազմներ են տեղի ունենում, մեղավոր ու արդար հավասարապես կոտորվում են. համաճարակներ ու սարսափելի հիվանդություններ են լինում։

Թուրքիան ողջ ուժով անցել է կնճռոտ հարցերը լուծելու գործին։ Ֆիզիկապես Էրդողանի ենթակայության տակ գտնվող (բանտարկված) Օջալանի միջոցով փորձում են զինաթափել տարածաշրջանի քրդերին։

Սովետական տան պրոֆիլակտիկ դեղատուփը հարուստ չէր։ Դեղատուփի մեջ, իհարկե, ջերմաչափ կար, յոդ, բինտ ու բամբակ, լեյկոպլաստիր, պատահում էր՝ պղպեղային սպեղանի՝ մեջքի համար։ Մեր դեղատուփի մեջ ներարկիչ էլ կար՝ մետաղյա տուփի մեջ՝ վախենալու ապակյա իրանով ու սուր ասեղով, որ ներարկելուց առաջ միշտ եռացնում էինք։ Մեկ էլ հանրաճանաչ դեղերն էին՝ անալգին, ասպիրին, տետրացիկլին և այլն։ Էդ դեղերը շատ չէին ու դեղի նման էին, ոչ թե ծամոնի կամ շոկոլադի, ինչպես էսօր ա։ Անշուք տուփ կամ սրվակ էր՝ դեղի անունով, մեջը՝ ոչ պակաս անշուք հաբեր։ Լինում էր, որ տուփ էլ չուներ, պարզապես՝ թղթի մեջ փաթաթված փոշի էր։ Հա՛, դեղը պիտի դեղի նման լինի, որ հասկանաս, թե ինչի համար ա։