Լուսանկարում գնդապետ Հովհաննես Մազմանյանն է:
1920 թ. այս օրը Հոկտեմբերի 30-ին Կարսի վրա թուրքական գրոհի ժամանակ բերդաքաղաքի գրեթե առանց կրակոցի հանձնումը՝ չկարողացավ տանել նվաստացումը և ինքնասպան եղավ:
Մթի, ցրտի, սովի տարիներն էին։
Երևանի պետական համալսարանն ավարտելուց հետո` մի քանի տարի անց, գործուղվել և գերազանցությամբ ավարտել էի ՌԴ Նիժնի Նովգորոդի (Գորկու) բարձրագույն քաղաքական դպրոցը, ընդունվել Նիժնի Նովգորոդի Մ. Լոբաչևսկու անվան պետհամալսարանի ասպիրանտուրա։
Ո՞վ է ասել, թե ազգերի վրեժն ունի վաղեմության ժամկետ։
Ոչ միայն գաղափարական դաշտում, այլև գենետիկ մակարդակում ոչինչ չի մոռացվում։
Մեր պատերազմը երբեք էլ ավարտված չի եղել:
Հերոս ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՈՍԿԱՆՅԱՆՆ իր կյանքն ապրեց ու անմահացավ հենց այդ գիտակցումով` ապրել թշնամուն ՈՉ ՄԻ ԹԻԶ ՀՈՂ ՉԶԻՋԵԼՈՎ։
Հոկտեմբերի 27-ի մասին շատ է խոսվում, բայց մի կարևոր հարցադրում աչքաթող է արվում. ո՞վ ձևավորեց այն մթնոլորտը, որի պայմաններում ինչ-որ փառամոլ ոչնչություններ ձեռք բերեցին վստահություն, որ Վազգենին սպանելով՝ կկատարեն հայ ժողովրդի կամքը։
Չորս տարվա անմար կարոտս․․․
Այսօր այցի եկած մի բարեկամուհի ասաց՝ ի՜նչ արագ անցավ չորս տարին։ Գուցե թե տարիներն արագ են անցնում, բայց ծանր են օրերը, ժամերը, րոպեները ․․․
Երբեմն զարմանում ես, ապշում. այդ ի՞նչ գերբնական ուժ են ունեցել մեր տատուպապերը, այդ որտեղի՞ց նրանց կամային այդ հատկանիշները, այդ կամքի ուժը, որ ապրեցրել է, ուժ տվել։
Հեռու չգնամ, օրինակ,հ այրական տատս` Խալո բաբոս։
Էնպես եմ նախանձում այն մարդկանց, ում հոգում հայրենիքի համ չկա, ովքեր Կաչաղակաբերդի, Գանձասարի, Ամարասի ու Դեդո-Բաբոյի կորուստը համարում են որպես ցավալի դեպք ու անցնում առաջ, ապրում կյանքի նոր զգացումներով։
Ես երևի միակ մարդն եմ Հայաստանում, ով բախտ է ունեցել աշխատել միանգամից Հայաստանի և Արցախի բոլոր նախագահների հետ մինչև 2018-ը, բացառությունը ԼՏՊ-ն էր։ Իր հետ ո՛չ հանդիպել եմ, ո՛չ էլ խոսել. փորձել եմ, բայց նա միշտ զբաղված էր (երևի 2018-ի սցենարներն էր գրում):
Արդեն որերորդ անգամ Իսրայելն ի լուր աշխարհի պաշտոնապես հայտարարում է, որ իրեն հաջողվել է ոչնչացնել «Համմասի» կամ «Հըզբոլլահի» այսուայն ղեկավարներին, հետո էլ՝ նրանց փոխարինողներին։ Իհարկե, որևէ հիմք չունենք այդ հայտարարություններին չհավատալու, երբ դրանց հեղինակը «ամենազոր» Իրայելն է՝ իր համազորը չունեցող Մոսադով։ Մանավանդ որ որոշ ժամանակ անց «Համմասն» ու «Հըզբոլլահը» հաստատում են այդ լուրերը։
1981-ի ցուրտ ձմռանն էր․ ընկերոջս՝ բանաստեղծ Կարո Մելիքսեթյանի հետ Կենտկոմի շենքից ոչ հեռու (ներկայիս՝ Խորհրդարանի) մի տեղ կանգնած մարդ էինք սպասում; Հանդիպակաց մայթով ակադեմիայից իջնում էր Տիեզերքի տարածքներում գերհզոր աստղերի՝ քվազարների հետ զրուցող Վիկտոր Համբարձումյանը։
Շքերթները պատմության ընթացքում միշտ ունեցել են ռազմաքաղաքական խորհդանշական իմաստ: Հիշենք հռոմեական զորավարների ճոխ շքերթները արշավանքներից հետո: Դրանց մասնակցող թագավորները, ըստ հերթականության, ցուցադրում էին իրենց հավատարմությունը աշխարհակալ Հռոմին...