Գայլի լուսին

Արևներն անցնում են խամրած սերերի հետ՝

միահունչ, առանց ճիչ-աղաղակի,- քո անշրջելի

հայացքի պես՝ քաղաքի մեռյալ ժխորից վեր,-

երբ նահանջում են երազները ցրիվ, ինչպես ձախողված

զորաջոկատ, երբ օր-ցերեկով ընկածներին

թաղում են անլուր գիշերվա մեջ,- որոտներ չկան այլևս

քո շուրջ, բայց ներսդ նոր է ցնցվում դղրդյունից:-

Եվ դու վերհիշում ես, որ կյանքն ամեն ժամ

կերպափոխվում է՝ ըստ անհետացող հոգիների,

երբ իրապես նրանք հրալեզվակներ են մաշկիդ ներքո,-

զգում ես՝ ոնց են մոխրե փաթիլները

աննշմար թափվում մթին ձեռքերից,

ոնց են աչքերդ լցվում դեղնաթույր թախծի ավազով,

խարկվում հիշողության կարմիր բլուրները…

Ահա և եկան խենթացած ոռնալու ժամանակները՝

միասին, մեկ-մեկ, մեկուսի, աճող ամբոխի առաջ,

բայց դու անուղի ճամփորդ ես լոկ, մոլորյալ գայլ,

որ չքարտեզագրվող ամայուտներում

իր հոգեզավակ լուսինն է փնտրում՝ ջինջ, լիակատար,

սառնամիս թեկուզ՝ ասես բրածո մի կակղամորթ, որ

ի խորոց սրտի ոռնա՜ս նրա վրա:

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ