Պատրաստ եմ ոտքով շրջել աշխարհը և ամեն հայի սրտին ու մտքին իմ խոսքը հասցնել: Հիվանդացրել են մեզ՝ ինքներս մեզ չսիրելու և չվստահելու դաժան հիվանդությամբ: Մարմնական հիվանդությունները չեն բուժվում, եթե ախտը հասել է բջիջներին:

Հա՛յ պատմաբաններ, ճարտարապետնե՛ր ու ճարտարապետության պատմաբաններ, պարզվում է՝ «վրացիները մի քանի անգամ գրավել են Անին և իրենց ոճով կառուցել են տաճարներ»:

12-րդ դարի վերջին Իվանե և Զաքարե Զաքարյանների քույր Վանենի թագուհին կառուցեց կամուրջն այն ի հիշատակ իր վաղամեռիկ` Աբաս Բագրատունի թագավորի, ով 20 տարին չբոլորած «կիսավրե խավարեալ» մեծ սգի ու ողբի մեջ թողնելով Կյուրիկյան իշխանուհուն։

Մի աներևույթ ձեռք ասեմ, միտք ասեմ, թե՞ լեզու, մեր մեջ որոմ գցեց՝ ցորենից շատ:

Հայաստան պետության և պետականության ճգնաժամային վիճակին հասանք, սակայն դրա գիտակցումը չկա հանրության մի հոծ զանգվածի մեջ: Երկրի այս ճակատագրական վիճակով մտահոգ բազմաթիվ մարդիկ անընդհատ գրում ու ասում են, որ մեր ժողովուրդը հոգեկան թմբիրի մեջ է, արթնացում է պետք այս մահաքնից, բայց անդրդվելի է նույն այդ «ժողջանը», որը նույնքան պատասխանատու է, որքան այս վիճակը ստեղծողները, քանի որ շարունակում է միայն մի ականջով լսել մի բան և հավատալ դրան, որից ոչինչ չի հասկանում: Դա կատարյալ քաղաքական մանիպուլյացիայի հետևանք է:

Էս ինչ են աշխարհով մեկ ուրխաղ եղել, թե հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտը ավարտվում է և շուտով կստորագրվի խաղաղության պայմանագիր, այն էլ, Հայաստանի իշխանությունների համարձակ զիջողականության շնորհիվ։ ՈՒ շնորհավորանքներ, շնորհավորանքներ, շնորհավորանքներ, աշխարհի չորս ծագերից շնորհավորանքներ ու բարեմաղթանքներ:

Առավոտ վաղ ես մեր երկրի հոգևոր մայրաքաղաքում եմ։ Գարուն է։ ՈՒ ես որոշեցի գարնանային զուլալությունը տեսնել ու զգալ հենց այստեղ: Զուլալություն՝ մաքրություն, պարզություն… չէ՞ որ հոգևորը հենց այսպիսին է։ Քայլում եմ ու մտաբերում զուլալ բառի հոմանիշները.վճիտ, պարզ, պայծառ։

Բաներ կա, որ ասելու չէ, բայց ուզում եմ ասել։ Ես հենց չասվածը ասելու համար եմ։

Մի քանի տարի է՝ մարդկանց գաղափարապես նախապատրաստում էին քաղաքական աշխարհի անմարդկային աշխարհընկալմանը, և դա մատուցում էին որպես քաղաքական օրինաչափություն, նաև հաղթանակ-փոխվում է աշխարհակարգը, ստեղծվում է բազմաբևեռ աշխարհ, որի հիմնական գաղափարախոսությունը ուժի իրավունքն է:

Հրապարակներով, փողոցներով, նրբանցքներով, հազար ու մի ծակ ու ծուկով հորձանք էր բարձրանում: ՈՒռցորվում, փոթորկվում, փրփրում, կատաղած պատեպատ զարկվում: Սելավ ա, սելա: Խաբարդա...