Ես առհասարակ առևտուր անելիս սակարկել, ոնց որ ասում են՝ գինը գցել չգիտեմ: Դիվանագիտություն հիշեցնող այդ երկխոսությունը իմ օգտին ծառայեցնելու համար բնությունից համապատասխան խելոքություն չեմ ժառանգել, ընդհակառակը, սակարկելու իմ «տաղանդը» կարծես թե հիմնականում ծառայել է վաճառողի օգտին:

Հայոց ընթացիկ կյանքը էապես ապազգայնացած է, ապահայրենացած ու ապապետականացած: ՈՒրացումն ու այլասերումը հանրային, այլեւ կառավարական վարքագծի են վերածվել: Ազնվական հայ մարդը հայտնվել է աշխարհի նախահարձակության եւ սեփական կառավարիչների դավադրության դեմ-դիմաց,- եւ այդ ամենը, նախ եւ առաջ, հոգեւոր-բարոյական կենարար աղբյուրներից երես թեքելու պատճառով. վկայում եմ:

Ծերանում ենք, Պարույր Սևակ, ծերանում ենք, սիրելիս, Հասակակից կանանց արդեն մենք նայում ենք եղբոր պես... Բա որ իմ տարիքին հասններ, ի՞նչ կասեր... Համենայն դեպս, ես որ նրանց եղբայր չեմ։

Համացանցում պարբերաբար մեջտեղ են բերում Ալ.Պուշկինի՝ «Տազիտ» անավարտ պոեմի մի քառատողից այս նախադասությունը, և անիմաստ քննարկումներ են ծավալում: Ես մի քանի անգամ մեկնաբանել եմ այդ տողը նախ և առաջ լեզվի քերականական տրամաբանությամբ և տաղաչափության կանոններով:

ՆԱՆԵ - Տատի՛կ, այս տարի Ձմեռ Պապիկին չեմ ծանրաբեռնի իմ նվերներով։ ՏԱՏԻԿ - Ինչու՞։

Արի Աղպապեանը ծնած է Լոս Անճելըս: Ան մեծ քրոջս որդին է: Արին կարելիութիւն չունեցաւ հայկական դպրոց յաճախելու, բայց ծնողքին հետեւողական եւ բծախնդիր հոգածութեան տակ ան սորվեցաւ մայրենին: Արիին հետ Լոս Անճելըս նստած սուրճ կը խմէինք եւ կը զրուցէինք հայերէնով, բայց նաեւ` ատեն ատեն անգլերէնով:

Երջանիկ է նա, ով երջանիկ է դարձնում մեկ այլ մարդու: Իսկ նա՞, նա՞, ով դժբախտացնում է մարդու՞ն, մարդկա՞նց, մի ողջ ազգի՞... Ո՞վ է նա, որ խոզի պես ճղճղում է, Ազգային ժողովի ամբիոնից խռխռում, բղավում, լուտանք ու հայհոյանք թափում բոլոր նրանց վրա` ովքեր ձայն են տվել իրեն, հույս ու հավատ ընկալել, սակայն հուսախաբ եղել։

Լինում է՝ չի լինում, մի միրուքավոր դավաճան թագավոր է լինում։ Մի օր էս մեր միրուքավոր դավաճան թագավորը սկսում է գլխի ընկնել, որ իր թագավորության կեսը, ավելի ճիշտ՝ կեսի կեսը արդեն սկսել է խելքի գալ ու հասկանալ, որ ինքը նիկչյոմնի, դավաճան, շնաբարո դուրսպրծուկ է։ Ինչու՞ կեսի կեսը։

Հաճախ եմ հիշում մեր մանկության ծաղկասարը` երկնամերձ, երկնքի կապույտ փեշի տակ։

Մեր պատմության ծանր վայրիվերումները, մեր հայրենիքի և պետականության կորուստը դարերի ընթացում, մեր ժողովրդի աննախադեպ չափերի հասնող կոտորածները, թշնամիների կողմից մեր մշակույթի և պատմության զավթումն ու յուրացումը կամ ավերումն ու ոչնչացումը, մեզ բռնի կերպով աշխարհով մեկ սփռելը, մեզ սպառնացող ուծացման վտանգը, մեր մտքի և աշխատող - արարող ձեռքի արդյունքը օտարներին անսակարկ բաշխելն ու հաճախ ձեռնունայն մնալը, այսօր էլ մեր հայրենիք-պետությանը սպառնացող մահաբեր վտանգը մեզ՝ հայերիս, պիտի սթափեցնեն, և մենք պիտի ինքներս մեզ ճանաչենք ու հաշվետու լինենք մեզնից յուրաքանչյուրի և հայրենիք-պետության առաջ: